Leo van Herpt

Adres per 1 januari 1949	Kerkstraat 4 voorheen C32
Naam	Leonardus Emanuel Josephus "Leo" van Herpt
Geboortedatum	25 december 1898 te Herpt
Overlijdensdatum	28 augustus 1970 te Raamsdonk
Beroep	pastoor
Functie	kapelaan / priester / pastoor / deken van Geertruidenberg
Intrede
Datum aankomst	augustus 1944

Pastoor van Raamsdonk, deken van Geertruidenberg, Ridder in de Orde van Oranje Nassau.
Priester gewijd op 14 juni 1924.
Was kapelaan te Nuland, Nijmegen en Eindhoven.

Leo was een markante herder gevonden die al heel snel waardering en vertrouwen van de plaatselijke bevolking verkreeg.
Hij werd benoemd in augustus 1944. In dat najaar kwam Raamsdonk in de vuurlinie te liggen tussen het terugtrekkende Duitse leger en de oprukkende geallieerde troepen. Veel mensen moesten hun huizen ontvluchten en een groot deel daarvan belandde in de kelders van Leo's pastorie.
Omdat dit meerdere keren gebeurde en de vluchtelingen doorgaans honger hadden waren zijn kelders vlug leeg gegeten door de bonkenslikkers.

Pastoor Leo was dom noch bang.

zie: Verslag de bevrijding van Raamsdonk

Toen de terugtrekkende Duitsers de toren van zijn Bavokerk op wilden blazen greep hij in en stapte op de soldaten af die met explosieven de kerk wilden binnengingen. Hij liet zich niet uit het veld slaan door hun barse bevelen en bedreigingen. Na enkele vergeefse pogingen wist hij de soldaten ervan te overtuigen dat ze bezig waren een opdracht uit te voeren voor Duitsland, een land dat ook hun thuisland, Elzas-Lotharingen ^[1] , op dezelfde wijze bezette als Nederland.
Hij had aan hun tongval opgemerkt dat ze daar vandaan kwamen. De soldaten bleken daar gevoelig voor en de kerk was gered!

Zie: De pastoor en de Sint Bavokerk

Zie: Verslag pastoor Leo van Herpt

Leo was een natuurliefhebber en ging met zijn bescheiden jachtje dikwijls naar de Biesbosch ^[2] . Dan nam hij graag andere mensen mee, ook de scouting was meermaals te gast op zijn bootje.

Dan de jaren zestig, Vaticaans concilie ^[3] , vernieuwing en oecumene ^[4] . Met name op dit laatste gebied wist pastoor Leo de neuzen van zijn parochianen in een klap naar de juiste oecumenische ^[5] kant te richten.

Door samen met de dominee de uitvaartdienst van zijn protestante overbuurman Jan Blom te verzorgen leek hij daarmee op een niet mis te verstane manier te zeggen:

"Kijk beste parochianen, zo gaan we met onze protestante medechristenen om!"

Bron: Terry van Erp

Zie ook: Pastoors van Raamsonk

Heeft u meer informatie, aanvullingen of vragen over de panden en/of personen op deze pagina? info@genealogie-raamsdonk.nl of info@raamsdonkshistorie.nl

↑ Elzas-Lotharingen (Frans: Alsace-Lorraine, Duits: Elsaß-Lothringen) is een gebied in het oosten van Frankrijk dat van 1871 tot 1918 tot het Duitse Keizerrijk behoorde. Van 1940 tot 1945 was het door nazi-Duitsland bezet. Het bestond uit de Elzas en het noorden van Lotharingen, dat zijn de huidige departementen Moselle, Bas-Rhin en Haut-Rhin. De benaming Elzas-Lotharingen is wat verwarrend, omdat het grootste deel van Lotharingen, de Franse departementen Meurthe-et-Moselle, Meuse en Vosges, er vanaf 1871 niet toe behoorde. Alleen het Franse departement Moselle was tussen 1870 en 1919 als "Lothringen" deel van het Duitse Reichsland Elsaß-Lothringen. Daarom duidt de Franse overheid de drie departementen, die nog altijd een bijzonder statuut hebben, liever aan als Alsace-Moselle. Formeel werd het gebruik van de naam "Alsace-Lorraine" in 1920, na de wederinlijving bij Frankrijk, eerst nog verboden.
↑ Daar is hij ook in zijn bootje overleden
↑ Het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie, ook wel bekend als Vaticanum II, werd van 11 oktober 1962 tot 8 december 1965 gehouden, en is bekend geworden als de kerkvergadering van het 'aggiornamento': het ‘bij de tijd brengen’ (=moderniseren) van de Katholieke Kerk. Paus Johannes XXIII (1958-1963) riep tot algemene verrassing[1] op 25 januari 1959 het Tweede Vaticaans Concilie bijeen. Op 11 oktober 1962 opende hij het concilie met een openingsrede onder de naam Gaudet Mater Ecclesia. Het woord ‘oecumenisch’ slaat in dit verband niet op het streven naar eenheid in het christendom, maar het duidt op de oikoumenè, dat letterlijk ‘de bewoonde wereld’ betekent en meer in het bijzonder de Katholieke Kerk verspreid over heel de aarde aanduidt.
↑ Oecumene is afgeleid van het Griekse woord οἰκουμένη, oikoumenè dat wil zeggen "de bewoonde wereld". Met deze term wordt gewoonlijk een groeien naar religieuze eenheid aangeduid, verwant met het irenisme. In de brede betekenis kan dit gezien worden als een streven naar wereldwijde religieuze eenheid (eenheid van alle christelijke kerken). In de smallere betekenis bevordert de oecumene de eenheid, samenwerking of het onderlinge begrip tussen de diverse religieuze groepen of denominaties binnen een religie.
↑ Strevend naar eenheid van alle christenen (Binnen het christendom wordt met oecumene thans meestal het naar elkaar toegroeien, elkaar leren verstaan en het samenwerken bedoeld tussen de verschillende christelijke denominaties, met name tussen de Katholieke Kerk en de denominaties die door het Schisma van 1054 en de Reformatie zijn ontstaan.)

[1] Elzas-Lotharingen (Frans: Alsace-Lorraine, Duits: Elsaß-Lothringen) is een gebied in het oosten van Frankrijk dat van 1871 tot 1918 tot het Duitse Keizerrijk behoorde. Van 1940 tot 1945 was het door nazi-Duitsland bezet. Het bestond uit de Elzas en het noorden van Lotharingen, dat zijn de huidige departementen Moselle, Bas-Rhin en Haut-Rhin. De benaming Elzas-Lotharingen is wat verwarrend, omdat het grootste deel van Lotharingen, de Franse departementen Meurthe-et-Moselle, Meuse en Vosges, er vanaf 1871 niet toe behoorde. Alleen het Franse departement Moselle was tussen 1870 en 1919 als "Lothringen" deel van het Duitse Reichsland Elsaß-Lothringen. Daarom duidt de Franse overheid de drie departementen, die nog altijd een bijzonder statuut hebben, liever aan als Alsace-Moselle. Formeel werd het gebruik van de naam "Alsace-Lorraine" in 1920, na de wederinlijving bij Frankrijk, eerst nog verboden.

[2] Daar is hij ook in zijn bootje overleden

[3] Het Tweede Vaticaans Oecumenisch Concilie, ook wel bekend als Vaticanum II, werd van 11 oktober 1962 tot 8 december 1965 gehouden, en is bekend geworden als de kerkvergadering van het 'aggiornamento': het ‘bij de tijd brengen’ (=moderniseren) van de Katholieke Kerk. Paus Johannes XXIII (1958-1963) riep tot algemene verrassing[1] op 25 januari 1959 het Tweede Vaticaans Concilie bijeen. Op 11 oktober 1962 opende hij het concilie met een openingsrede onder de naam Gaudet Mater Ecclesia. Het woord ‘oecumenisch’ slaat in dit verband niet op het streven naar eenheid in het christendom, maar het duidt op de oikoumenè, dat letterlijk ‘de bewoonde wereld’ betekent en meer in het bijzonder de Katholieke Kerk verspreid over heel de aarde aanduidt.

[4] Oecumene is afgeleid van het Griekse woord οἰκουμένη, oikoumenè dat wil zeggen "de bewoonde wereld". Met deze term wordt gewoonlijk een groeien naar religieuze eenheid aangeduid, verwant met het irenisme. In de brede betekenis kan dit gezien worden als een streven naar wereldwijde religieuze eenheid (eenheid van alle christelijke kerken). In de smallere betekenis bevordert de oecumene de eenheid, samenwerking of het onderlinge begrip tussen de diverse religieuze groepen of denominaties binnen een religie.

[5] Strevend naar eenheid van alle christenen (Binnen het christendom wordt met oecumene thans meestal het naar elkaar toegroeien, elkaar leren verstaan en het samenwerken bedoeld tussen de verschillende christelijke denominaties, met name tussen de Katholieke Kerk en de denominaties die door het Schisma van 1054 en de Reformatie zijn ontstaan.)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]