Verslag Bert Janssen
Met de bevrijding van Raamsdonk herinnering ik me dat er flink geschoten werd en het was overal gevaarlijk. Wij en nog meer Raamsdonkers zijn toen het dorp uit gevlucht. Wij mijn moeder en 5 kinderen zijn toen te voet naar Kaatsheuvel gelopen. Onderweg moesten we nog verschillende keren in een sloot duiken omdat de kogels om onze oren vlogen. We hebben toen bij mensen in de Brandsestraat gewoond. Dat was geen straat zoals nu maar een zandpad. Ongeveer tegen over een watertoren, die later gesloopt is.
Er stond een kanon in de straat van onze bevrijders het was wel een Nederlander, die het kanon bediende hij schoot naar de klaai (klei) (over de Maas) zoals hij dat noemde daar zaten de Duitsers. Ik hielp hem als kind vaak om de lege hulzen van het kanon enkele meters daar vandaan op een hoop te gooien.
Toen het weer veilig was zijn we weer naar ons huis in Raamsdonk gegaan. Er was ingebroken, alle schoenen ongeveer 100 paar nieuwe schoenen die we van uit Schiedam meegebracht hadden waren weg en nog veel meer spullen.
Met de bevrijding (achteraf de slag om Arnhem) kwamen ten zuiden van Raamsdonk over het fort van rechts richting Den Bosch laag en langzaam vliegende vliegtuigen over, honderden misschien wel meer dan duizend en aan die vliegtuigen zweefvliegtuigen zonder motoren op sleep met een sleepkabel. Dus achter elk vliegtuig een vliegtuig zonder motor. Dat die vliegtuigen zwaarbeladen waren dat kon je wel horen aan het motor geluid. Het maakte ontzettend veel lawaai en was zeer indrukwekkend. Mijn vader was daar niet bij, enkele Raamsdonkers inmiddels allemaal overleden, vonden dat mijn vader en nog enkele andere inwoners uit Raamsdonk maar opgepakt moesten worden, terwijl we daar pas woonde en zij dus ons niet kenden. Toch kwamen zij met een verhaal waarmee ze naar kamp Vucht gebracht werden. Daar waren de meeste inwoners uit Raamsdonk het niet mee eens. Er werden door een groot aantal inwoners handtekeningen opgehaald. Al met al duurde het toch nog een jaar voordat hij weer vrijkwam.
De meeste tijd heeft hij echter in het groot ziekenhuis in Den Bosch gelegen. Hij had een ernstige ontsteking aan zijn hand. Ondanks dat mijn moeder voldoende geld had om van te leven, werd door het postkantoor beheerders onze rekeningen geblokkeerd. Nu moesten we leven van een uitkering van de overheid. Iedere week geld halen bij Leenaarts in de Vlaaikensstraat. Die was daarvoor door de overheid aangewezen. Hoe lang dat geduurd heeft weet ik niet. Later is er niets verrekend. Vaak zijn we met een taxi naar het groot ziekenhuis in Den Bosch geweest met de taxi van Willeke Verbunt. Gingen we met een taxi van R. uit Waspik dan moesten we altijd de rit betalen plus nog eens extra's wat wij zeer teleurstellend vonden.
In de straten lagen overal telefoondraden we gebruikte de draden om met elkaar te telefoneren, dat ging zo, we knipte er een meter of 25 soms wel meer af deden aan elke kant een conservenblikje waar een gaatje in geslagen werd, draad er door knoop er in en je kon met elkaar telefoneren. Werkte natuurlijk niet maar we praten hard dan kon je zonder draad ook wel horen wat er gezegd werd. Ook werd er kattenkwaad uitgehaald. We pakte het rubbertje van een beugelfles, maakte dat aan een huls van een kogel een touwtje eraan (vliegertouw) knoopjes om de 3 cm als je dan de huis tegen een raam plakte je trok en veegde over het touwtje dan leek het net of er een mitrailleur afging in het huis waar die huls aan geplakt was. Overal lag wel munitie, onaf geschoten kogels. Je brak de punt er af, maakte een spoor van het kruid en stak het aan. Dat gaf dan een snelle vuur spoor. Met de rest van de kogel legde je op een steen, gooide er met een andere steen op, het slaghoedje gaf dan een klap. Leo Adriaanse maakte het nog bonter hij had een kanonskogel zo een van ongeveer een meter hoog, draaide het slaghoedje er uit de huls brak de punt er af en stak het kruit aan. Dat gaf een meters hoge vlam, en daar ging hij dan mee lopen. Met een conservenblikje prikte je aan de onderkant een gaatje in een beetje carbid er in wat water erop, deksel goed vast en een vuurtje achter bij dat gaatje wel met je voet dat blikje klem zetten. Dat gaf dan een flinke klap.
Toen Brabant bevrijd was probeerden de Duitsers de Maas over te komen, maar dat werd verhinderd door de Polen die in Raamsdonk, Waspik en Sprang Capelle in gekwartierd waren.
Van uit Raamsdonk liepen er 's-avonds een kolonne soldaten (die kwamen bij ons langs wij woonde toen aan de Haven) Een grote groep maar 's-morgens waren er beduiden minder. (Dood of gewond?) Later met ons garagebedrijf hadden we veel Polen als klant. Met verschillende Polen ben ik rondgereden op de plaatsen waar zij gevochten hadden maar niemand herkende er ook maar iets van. Zo erg was het veranderd. Toen zij daar waren was het landschap door de vele gevechten zo omgewoeld dat er nu niets meer van te herkennen was.
Bron: Historisch dorp Raamsdonk 75 jaar bevrijd
Wiki opmaak: Terry van Erp