Jan van Strien & Jannie Oome
| Adres en datum | Raadhuisstraat |
| Naam | Johannes Cornelis "Jan" van Strien |
| Geboortedatum | 5 september 1936 te Raamsdonk |
| Overlijdensdatum | † 5 november 2007 te Raamsdonk |
| Beroep | landbouwer / tuinman |
|
|
|
| Naam vrouw | Johanna Gerarda "Jannie" Oome |
| Geboortedatum | 10 september 1945 te Raamsdonk |
| Overlijdensdatum | † 26 februari 2015 te Raamsdonksveer |
|
|
|
| Huwelijksdatum | 1 juli 1966 te Raamsdonk |
Jan was de zoon van Janus van Strien & Anna Buijks
Jannie was de dochter van Henk Oome & Jo van der Linden
| Kinderen | Gezin op deze Wiki |
|---|---|
| Jolanda "Jolanda" van Strien | Antoine Sneijers & Jolanda van Strien |
| Corina "Corina" van Strien | Corné van Gageldonk & Corina van Strien |
| Miranda "Miranda" van Strien | Harrie Kamp & Miranda van Strien |
Jan had groene vingers en ging na de lagere school naar de land- en tuinbouwschool. Hij heeft gewerkt in de agrarische sector in het Westland, Luxemburg en Made en is uitgewisseld naar Canada voor 10 maanden om nog meer van dit beroep te leren.
Op 26 jarige leeftijd is Jan als tuinman bij de nonnen in het Raamsdonkse klooster gaan werken. Jan werd voorgesteld door Zuster Benedicta aan Jannie Oome, die daar ook werkzaam was als werkster.
“Een meid en knecht vrijt of vecht”
is een spreuk die vaak tegen hen is gezegd.
Ze hebben voor het eerste gekozen.
Hun huwelijk werd op 1 juli 1966 ingezegend. In hun eigen kleine huisje “De Misput” in Raamsdonk werden hun 3 dochters geboren Jolanda, Corina en Miranda. Net voor de geboorte van Corina, Jan was 31 jaar, werd hij na een rug operatie minder valide. Vele jaren later ontdekte men dat Jan aan de ziekte Syringomyelie leed. Syringomyelie is een zeldzame neurologische aandoening waarbij het ruggenmerg wordt aangetast. Door zijn ziekte kon Jan niet meer volledig in de land- en tuinbouw werken. In 1972 kochten Jan en Jannie vol trots het huis aan de Raadhuisstraat in Raamsdonk. Dit jaar werd echter het klooster gesloten en kwam Jan zonder werk. Omdat Jan, zoals hij dat zelf zei, niet van een uitkering wilde leven, ging hij ’s morgens vroeg uit de veren om melk te scheppen bij de boeren in Raamsdonk en het Overdiep (Waspik). Na het melkscheppen een bakse koffie, zo rond een uur of 9 met Jannie en dan naar zijn broer Koos de bakker om de baan op te gaan (brood bezorgen bij de mensen thuis). Thuis in zijn tuintje met eigen kas heeft hij veel uurtjes op zijn knieën doorgebracht. Groentes, aardappelen, aardbeien, komkommers, tomaten, druiven en bloemen teelde hij zelf. Dit kon hij nog zelf doen.
Alle andere dingen in en om zijn huis heeft hij altijd uit handen moeten geven. Het gaat hier niet om grote klussen, het lukte hem zelfs niet om een lamp in te draaien. Vaak heeft hij met een toeziend oog gekeken naar wat anderen bij hem kwamen doen. Hij had het echter allemaal zo graag zelf gedaan. Door zijn minder validiteit was het niet mogelijk om met zijn dochters activiteiten te ondernemen. Het ging niet om grote dingen, een potje tennissen, voetballen, lekker in de bossen wandelen of samen een duik in het zwembad had hij graag willen doen. Hij kon dit niet. “Maar overal is een oplossing voor”, zoals Jan en Jannie dat zeiden. Jan ging mee, zette zijn stoeltje buiten aan de rand van het bos en Jannie ging de trimbaan op om de meiden een leuke middag te bezorgen. Of kamperen in Oosterhout, Jan ging ’s nachts naar huis omdat hij niet op een luchtbed kon slapen. De kinderen hadden echter een echte vakantie en dachten dat ze heel ver weg waren. Trots is Jan altijd geweest op zijn 4 meiden, vaak werd er gezegd 3 meiden en ma 4 plagen voor pa. Hij genoot van alle bijzondere gebeurtenissen die er in zijn gezin gebeurde. Zijn huwelijksfeesten, 12½, 25 en 40 jarig huwelijk. De trouwerijen van zijn dochters, waarbij hij ze alle 3 op een bijzondere manier verrasten. Bij Jolanda zong hij samen met Jannie het Avé Maria. Miranda en Corina begeleide hij zelf naar het altaar om ze uit handen te geven. De geboortes van zijn kleinkinderen, Rob, Mirthe en Maud waren heel bijzonder voor hem. Hij heeft met volle teugen van hen genoten. In 1997 was Jan 25 jaar melkschepper bij de boeren. Zijn streven was om dit te halen, al kon het eigenlijk niet meer. Dankzij de boeren die hem hebben geholpen heeft Jan dit toch gehaald. En als bewondering voor hem werd er een receptie gegeven door VB West Brabant ter gelegenheid van zijn 25 jarig dienstverband. Hij was zeer verrast en eigenlijk wilde hij al die belangstelling niet. Maar o wat heeft hij hiervan genoten.
Vanaf die tijd ging de binnenkant van Jan erg achteruit, zijn ziekte sloopte langzaam zijn hele lichaam. In maart 2000 onderging Jan een zeer zware blaasoperatie in Rotterdam. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit, opknappen thuis want dat doe je niet in het ziekenhuis, zeker met behulp van Jannie en de kinderen. Steeds weer opnieuw de draad oppakken om toch door te gaan. Hij zag er immers zo goed uit aan de buitenkant, er was toch niets te zien! Maar in maart 2001 veranderden ineens alles. Jan kreeg een ontsteking aan zijn linkerarm. Het is moeilijk als je geen pijn voelt, om dan naar een dokter te gaan. “Het valt immers allemaal best mee.” zoals Jan altijd zei. Maar het was te laat. Na vele operaties zonder verdoving om zijn arm nog te redden, werd zijn linkerarm geamputeerd. Vanaf toen was zijn handicap zichtbaar. Toch kwam Jan weer op de been na een lange revalidatie. Die Jan is een echter doorzetter, werd er in de volksmond gezegd. Maar het deed pijn, heel veel pijn. Niet lichamelijk maar geestelijk. Ondanks dat, accepteerde hij het dat zijn kleinkinderen aan zijn stompje voelde en zijn kunstarm bekeken. En als de kinderen uit het dorp Raamsdonk wilde voelen aan zijn prothese, liet hij dit toe. Lachend liep hij door als hij ze dan hoorde zegge “Hij heeft een neppert hoor.” Vanaf die tijd had Jan dag en nacht hulp nodig. Zijn vrouw Jannie zorgde altijd voor hem met steun van de kinderen. Jan was blij dat hij nog wat kon lopen met de voor hem speciaal aangepaste rollator en dat hij een scootermobiel had waarmee hij reed tot in de wijde omgeving. Jan en Jannie genoten van hun kleinkinderen, waar ze heel trots op waren. Ondanks de handicap van Jan was hun instelling om zoveel mogelijk te genieten van de kleine en mooie dingen om hun heen. Samen keken Jan en Jannie naar de vele andere lichamelijke beperkingen bij andere mensen, die het misschien volgens hen zwaarder hadden en dat hield hen op de been. De vraag die zij telkens stelde was “Waarom, waarom?” Maar ondanks alles is Jan trouw gebleven aan zijn kerk en zijn geloof, wat voor zijn gezin af en toe zeer moeilijk was om te begrijpen. In maart 2007 kreeg Jan een hartinfarct. Met spoed naar het ziekenhuis. Wat had hij graag gewild dat het toen allemaal afgelopen was. Maar Jan krabbelde weer op en kwam naar huis. Moest het zo zijn? Toeval? Geloof? In ieder geval was hij er getuige van dat zijn vrouw Jannie een welverdiende en terechte Koninklijke onderscheiding kreeg op 27 april 2007. Jannie die altijd voor hem klaar stond. In oktober 2007 werd Jan opnieuw met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Hij had het erg benauwd. Na vele onderzoeken constateerde de artsen dat er niets meer aan te doen was. Gelukkig heeft zijn gezin ervoor gezorgd dat Jan’s laatste wens in vervulling is gegaan. Op 3 november 2007 kwam Jan thuis en op maandag 5 november 2007 in het bijzijn van zijn gezin is Jan rustig ingeslapen. Zijn gezin is ontzettend dankbaar voor zijn leven. Op zaterdag 10 november 2007 is Jan begraven op de parochiebegraafplaats in Raamsdonk.
Na het overlijden van Jan brak er voor Jannie een zeer moeilijke tijd aan. Tot overmaat van ramp werd ze in 2008 getroffen door de ziekte COPD. Haar ziekte heeft ze nooit kunnen accepteren ze heeft haar strijd gestreden, ze was helemaal op. Op 26 februari 2015 is ze in zorgcentrum Hoge Veer overleden.
| Heeft u meer informatie, aanvullingen of vragen over de getoonde info en/of personen op deze pagina? info@wiki-raamsdonk.nl of info@raamsdonkshistorie.nl |
