Rooms-Katholieke Kerk
De Rooms-Katholieke Kerk is met meer dan 1,2 miljard volgelingen het grootste kerkgenootschap ter wereld. Het hoofd van de Rooms-Katholieke Kerk is de paus. Sinds 13 maart 2013 is dat paus Franciscus.[1] Ze beroept zich op het Oude Testament (inclusief de deuterocanonieke boeken) en het Nieuwe Testament van de Bijbel, op de katholieke traditie en op het leergezag van Heilige Stoel.
De Kerk heeft het verloop van de geschiedenis van de mensheid, met name in de westerse wereld, in belangrijke mate mede bepaald. Vanaf de invoering van het leenstelsel (bestuursvorm) in de vroege middeleeuwen tot aan de napoleontische tijd belichaamde ze in West-Europa behalve religieuze soms ook politieke macht. De paus, de bisschop van Rome, is ook soeverein staatshoofd van Vaticaanstad, maar zijn wereldlijke macht is beperkt.
Naam
De Rooms-Katholieke Kerk gebruikte sinds het Eerste Concilie van Nicea (325) in haar officiële documenten de term 'Katholieke Kerk', ook in de documenten van de laatste twee concilies.[2][3]
Etymologie
Het Oudgriekse woord καθολικός (katholikos) betekent 'algemeen' of 'universeel'. Men zou de benaming Katholieke Kerk dus letterlijk kunnen vertalen als de Algemene Kerk of Universele Kerk. De term "katholiek" werd in het kader van de kerk voor het eerst gebruikt door Ignatius van Antiochië. In een brief aan de christenen van Smyrna (Griekse stad) uit 107 schreef hij: "Waar Jezus Christus is, daar is de katholieke Kerk."[4]
Het begrip 'rooms-katholiek' is ontstaan aan het begin van de 16e eeuw, ten tijde van de Reformatie, om onderscheid te maken tussen hen die de paus trouw bleven en de protestanten. Het woord rooms duidde oorspronkelijk op de stad Rome. Met Rooms-Katholieke Kerk wordt de organisatie aangeduid: de katholieke kerken die verenigd zijn rond de bisschop van Rome. Het begrip 'katholiek' gaat echter terug op het zelf verstaan en de belijdenis van de vroege Kerk, en drukt de universaliteit en ondeelbaarheid van de Rooms-Katholieke Kerk uit. Voor rooms-katholieken is het onderscheid tussen rooms-katholiek en katholiek vrijwel nihil, omdat de universaliteit en de ambtelijke structuur met elkaar verbonden zijn. Er zijn echter ook enkele andere, kleinere gezindten die eveneens de naam 'katholiek' voor zichzelf gebruiken, zoals de Oudkatholieke Kerk en de oosters-orthodoxe kerken.
Schrijfwijze
Als de rooms-katholieke stroming bedoeld wordt die de Kerk vertegenwoordigt, wordt ook wel rooms-katholieke kerk geschreven.[5]
Omvang
In 2020 waren 1,34 miljard mensen of ongeveer 17,7% van de wereldbevolking rooms-katholiek gedoopt. Het aantal katholieken is tussen 2005 en 2014 met 14% gestegen, iets meer dan de aangroei van de wereldbevolking met 11%. De Rooms-Katholieke Kerk groeit het sterkst in Afrika en Azië. Bijna de helft van alle rooms-katholieken woont in Amerika. In Azië, waar bijna 60% van de wereldbevolking woont, is 3,3% van de bevolking rooms-katholiek. Het aantal rooms-katholieken in Azië is met 20% gestegen, 100% meer dan de bevolkingsgroei van tien procent. In Oceanië nam het aantal rooms-katholieken met 16% toe, 2% lager dan de toename van de bevolking met 18%. Het aantal priesters groeit in Afrika en Azië. In Europa en Oceanië daalt het aantal. Wereldwijd steeg het aantal priesters van 405.178 in 2000 naar 414.336 in 2020.[6] Het aantal vrouwelijke religieuzen daalde wel van 694.000 in 2013 naar 642.000 in 2020.[7]
Geschiedenis
Oudheid
In de Handelingen van de Apostelen beschrijft de evangelist Lucas hoe Jezus na zijn terechtstelling op Golgotha zou zijn opgestaan uit de dood en verschenen aan zijn leerlingen. Hij zou hen hebben bemoedigd en enige tijd onderricht gegeven hebben over de doeleinden van zijn aardse missie en over wat de leerlingen verder te doen zou staan. Bij zijn hemelvaart zou Jezus hen de laatste aanwijzingen hebben gegeven en geboden te wachten in Jeruzalem op de 'Heilige Geest', die hun kracht zou geven om zijn boodschap van het "goede nieuws" (= evangelie) te verspreiden over de wereld. Op Pinksteren zou dit zijn gebeurd, en na een toespraak van Petrus onder de mensen in Jeruzalem werd de eerste christelijke gemeente gesticht. Op initiatief van Petrus en de andere apostelen wordt de vacante plaats in hun college, die door het verraad van Judas (Iskariot) was ontstaan, opgevuld door Mattias aan te wijzen als zijn vervanger. Daarnaast ontstonden de eerste christelijke gemeenschappen rond het breken van het brood dat het cultisch centrum vormde van de samenkomst (= ekklèsia). Deze eredienst of liturgie (van "leitourgia": dienst van het volk) werd vaak op de "dag van de verrijzenis" gevierd, die ook wel de "dag des Heren" (= "dies dominica") werd genoemd, en bestond doorgaans uit een lezing, een vermaning of preek (= homilie), de voorbedes van de gelovigen, een plechtig dankgebed dat uitmondde in het breken en delen van het brood. Meestal vonden deze vieringen 's ochtends of 's avonds plaats omdat de zondag toen nog geen heilige rustdag was.
Hiërarchie
Tegelijkertijd werden met de opkomst van deze gemeenschappen de eerste contouren van de kerkelijke hiërarchie (letterlijk: "heilige ordening") zichtbaar: er werden bisschoppen (van "episkopos": opzichter), presbyters (= priesters) en diakens aangesteld die een voorname taak kregen aangewezen binnen de gemeenschappen. Zo waren het de bisschoppen of bij hun afwezigheid de presbyters die doorgaans het grote dankgebed uitspraken over de gaven van brood en wijn en de diakens die deze gaven vervolgens uitdeelden aan de gelovigen. De belangrijkste bisschoppen en theologen uit de eerste eeuwen staan bekend als kerkvaders omdat ze bepalend waren bij het vastleggen van de christelijke leer in, ook nu nog door de meeste christenen onderschreven, dogma's.
Tegen het einde van de 1e eeuw kenden vrijwel alle christelijke gemeenschappen een duidelijk eenhoofdige leiding onder een bisschop (soms ook een groep bisschoppen), die in zijn herderlijke taken werd bijgestaan door een college van priesters en diakens, later ook door subdiakens, lectoren (= lezers) en acolieten (= misdienaars). Zijn voornaamste verantwoordelijkheden waren: de wijdingen van lagere ambten, het voorgaan in de goddelijke eredienst, het dagelijks bestuur van de gemeente, de zorg voor de armen en zieken (= diaconie) en het geloofsonderricht (= catechese). De bisschoppen of het episcopaatMissionering
Missionarissen uit vele verscheidene landen worden naar missiegebieden gestuurd om daar het evangelie te verkondigen en de lokale bevolking tot het katholieke geloof te bekeren en hen bij te staan in woord en daad. In het verleden gebeurde de bekering van de oorspronkelijk heidense (zonnecultus) bevolking in Spaans en Portugees Amerika grotendeels onder dwang van de politieke macht van Spanje en Portugal, hoewel vele missionarissen ook succesvol waren in de meer vrije bekering. Zo stichtten de jezuïeten in de 17e en 18e eeuw verscheidene reducties in Zuid-Amerika. Ook in latere eeuwen in Afrika en Azië vertrouwden missionarissen op hun verbale overtuigingskracht. In veel landen, eveneens van Europa en Amerika, stonden zij bovendien aan de wieg van charitatieve instellingen en gezondheidszorg. Eveneens in Europa was de Kerk meestal de grondlegger van de gezondheidszorg en het onderwijs. Veel ziekenhuizen en scholen werden en worden door kloosterorden en congregaties geleid.
Een van de bekendste missionarissen was de jezuïet Franciscus Xaverius (1506-1552), die een belangrijke rol speelde bij de opbouw van de missie in Zuid- en Oost-Azië. In 1549 bereikte hij Japan, via Malakka en Macau. Hij bleef twee jaar in Japan, waarbij hij onder meer een bezoek bracht aan de keizer in Kioto, en er diverse bekeerlingen maakte. Eerder had hij ook al in India vele mensen gewonnen voor het geloof. Ook de Spaanse dominicaan Bartolomé de las Casas (1484-1566), de eerste bisschop van Chiapas, leeft voort, met name door zijn inspanningen om de positie van de indianen te verbeteren en als een fel bestrijder van de slavernij. Hij wist Karel V over te halen om de indiaanse slavernij te stoppen. Zijn bekendste werk heet Brevísima relación de la destrucción de las Indias.[8] Hij schreef dit werk in 1552 als aanklacht tegen de mishandeling van de indianen. Ook de naam van de jezuïet Petrus Claver (1580-1654), patroonheilige van Colombia, is verbonden met het lot van de slaven. Hij onderrichtte hen in het geloof, doopte ze en bood ze medische zorg. Vanwege zijn bijzondere zorg voor zieken, armen, uitgestotenen, stervenden en gevangenen kreeg hij de bijnaam Apostel van Cartagena. Een andere bekende missionaris was Pater Damiaan, geboren als Jozef De Veuster (1840-1889), een Vlaamse Picpus-pater, missionaris en patroonheilige van de melaatsen en aidspatiënten, bekend door zijn werk voor leprapatiënten op Molokai, waar hij uiteindelijk ook zelf aan lepra overleed.
Een bekende Nederlandse missionaris was Peerke Donders (1809-1887). In 1842 vertrok hij naar Suriname om er ook te werken onder de leprapatiënten. Hij werd aangesteld als kapelaan in Paramaribo, en in een leprakolonie gevestigd op de voormalige plantage Batavia aan de rivier Coppename. Petrus Drabbe (1887-1970) was een Missionaris van het Heilig Hart die van 1912 tot 1960 achtereenvolgens heeft gewerkt op de Filipijnen, op de Molukse Tanimbar-eilanden en aan de zuidkust van toentertijd Nederlands-Nieuw-Guinea, nu de Indonesische provincie Papua.
Structuur en organisatie
De Katholieke Kerk is de oudste nog steeds functionerende organisatie ter wereld. Het is de enige organisatie ter wereld die aantoonbaar ononderbroken heeft gefunctioneerd sinds de 1e eeuw en het enige instituut van het Romeinse Rijk dat heeft weten te overleven tot in de moderne tijd. Ook het archief, het Archivio Segreto Vaticano, en de bibliotheek van het Vaticaan, de Biblioteca Apostolica Vaticana, zijn voor zover bekend de oudste ter wereld. Wel zijn er onbevestigde berichten dat sommige boeddhistische kloosters nog oudere archieven en bibliotheken bezitten.
De organisatie van de Kerk is het resultaat van een eeuwenlange evolutie. De Kerk kent een organisatiestructuur met zowel verticale als horizontale assen, een Kerk georganiseerd in kruisvorm.
- Verticaal: van paus tot gelovige leek; en
- Horizontaal: op verschillende niveaus bestaat een aantal al dan niet formele instellingen naast elkaar.
De Kerk kent haar eigen rechtbanken: de Apostolische Penitentiarie, de Hoogste Rechtbank van de Apostolische Signatuur en het Tribunaal van de Rota Romana, die zich baseren op het canoniek recht. De Kerk is geen democratie, maar een pontificaat, en er bestaat geen scheiding tussen de wetgevende, uitvoerende en controlerende macht. De uiteindelijke macht ligt bij de paus, die zich laat bijstaan door de Curie.
De Kerk beroept zich op het goddelijke recht en de openbaring om haar hiërarchische structuur enkel voor mannen voor te behouden. Bepaalde critici bestempelen dit als sexisme.
Er moet onderscheid gemaakt worden tussen de paus als politiek staatshoofd van het Vaticaan, wat niet veel om het lijf heeft, en als religieus leider waarbij de paus wereldwijd zeer invloedrijk is.
Verticale structuur
De paus regeert eigenmachtig (hoewel zijn macht informeel beperkt wordt) door middel van decreten en richtlijnen. Hij verenigt in zijn persoon de hoogste geestelijke macht, dit wil zeggen het hoogste leergezag, de opperste wetgevende en rechterlijke macht. Toch is zijn macht niet enig in de Kerk: hij wordt bijgestaan door de Curie en de bisschoppen hebben belangrijke bevoegdheden binnen hun diocees. De grote lijnen en principes worden verwoord in encyclieken, apostolische exhortaties en vele andere documenten. Deze worden in het Latijn gepubliceerd en benoemd met de eerste woorden ervan. Zo behandelt de encycliek Rerum Novarum (= Over Nieuwe Zaken) de sociale leer van de Kerk en de encycliek Humanae Vitae (= Over Het Menselijk Leven) de houding van de Kerk ten aanzien van het menselijk leven, het huwelijk en de geboorteregeling.
Vaak worden belangrijke documenten naar alle bisschoppen gestuurd, die gewoonlijk (maar niet altijd) een geografisch gebied onder zich hebben. Zij hebben de taak om de inhoud verder te verspreiden onder de priesters, die hun gelovigen moeten inlichten, en verklaringen verschaffen, indien nodig. Encyclieken worden tegenwoordig geadresseerd aan heel de Kerk en alle mensen van goede wil.
Een herderlijke brief daarentegen is vrijblijvender en dikwijls gericht tot een beperkt gebied of een gedeelte van de gelovigen, bijvoorbeeld alleen voor priesters, of alleen voor katholieke Amerikanen.
Verkiezing van een paus
Het is een gewoonte geworden dat een paus tot zijn dood zijn ambt bekleedt. Dit is mede ingegeven door het feit dat twee pausen een onwenselijke situatie kan opleveren. Niettemin heeft de paus het recht af te treden. Voorwaarde hiervoor is dat dit op basis van vrijwilligheid gebeurt.
De regels voor de verkiezing van een nieuwe paus zijn vastgelegd in de pauselijke bul In Nomine Domini van Nicolaas II (990-995-1061), waarin bepaald werd dat de kardinaal-bisschoppen de nieuwe paus zouden kiezen. De huidige regels voor de keuze van een nieuwe paus zijn voor een belangrijk deel terug te vinden in de apostolische constitutie Universi Dominici Gregis, die 1996 werd uitgevaardigd door paus Johannes Paulus II. De constitutie bouwt voort op een eerdere van paus Paulus VI (Romano Pontifici Eligendo) en bevat nadere richtlijnen voor zowel de periode van sedisvacatie als voor de organisatie van het conclaaf. De naam is – net als dat bij encyclieken gebruikelijk is – afgeleid van de eerste woorden ervan:
Universi Dominici Gregis Pastor est Romanae Ecclesiae Episcopus, in qua Beatus Petrus Apostolus, divina disponente Providentia, Christo per martyrium extremum sanguinis testimonium reddidit.
(De herder van de gehele kudde van de Heer, is de bisschop van de kerk van Rome, waar de zalige apostel Petrus door het hoge Raadsbesluit van de Goddelijke Voorzienigheid aan Christus het uiterste teken van zijn martelaarschap heeft aangeboden, door het vergieten van zijn bloed.)
Wanneer een paus is overleden (of afgetreden), treedt een (rouw)periode (van negen dagen, als de paus overleden is) in waarin de zetel van Petrus vacant is: de sedesvacatio. Op zijn vroegst 15 dagen na het overlijden (of aftreden) van een paus komen de kiesgerechtigde kardinalen (tot de leeftijd van 80 jaar en een maximum aantal van 120) bijeen in de Sixtijnse Kapel voor het conclaaf (van het Latijn: cum clave, met sleutel, dat wil zeggen achter gesloten deuren of achter slot en grendel), een besloten overleg. De kardinalen hebben een stemplicht. Wat tijdens het conclaaf besloten wordt, mag niet naar buiten worden gebracht. Evenmin mogen de kardinalen tijdens het conclaaf contact hebben met de buitenwereld. In 1996 kwam de Domus Sanctae Marthae gereed, een speciaal voor het conclaaf gebouwd gastenverblijf, buiten het Apostolisch Paleis. Bepaald is dat de televisie-, internet-, radio- en telefoonverbindingen in de Domus Sanctae Marthae onklaar gemaakt moeten worden.
De kardinalen beginnen de verkiezing met een Heilige Mis ter ere van de Heilige Geest die, binnen de katholieke opvatting, de eigenlijke keuze maakt. Meestal volgen er enkele stemronden waarbij de kardinalen een briefje waarop de naam van hun kandidaat staan in een grote miskelk bij het altaar voor het Laatste Oordeel (van Michelangelo) doen. Tussen de stemrondes door wordt er gebeden. Wanneer na één ronde nog geen kandidaat met twee derde van de stemmen is verkozen, volgen er, wanneer noodzakelijk, dagelijks steeds vier stemmingen: twee in de voormiddag en twee in de namiddag. Ongeveer om de drie dagen wordt er niet gestemd. Deze tijd wordt besteed aan gebed en bezinning. Als er na 30 stemronden nog geen nieuwe paus is verkozen kan de camerlengo (= pauselijke kamerheer), in overleg met de kardinalen, besluiten om de norm voor verkiezing te verlagen naar een gewone meerderheid van de stemmen (= de helft + 1). Op 26 juni 2007 heeft paus Benedictus XVI een lichte wijziging aangebracht in de voorschriften die de pauskeuze regelen door de mogelijkheid te schrappen van de gewone meerderheid in plaats van de tweederdemeerderheid na de 33 stemronde zonder resultaat. Zodra blijkt dat een van de kardinalen de vereiste meerderheid heeft, vraagt de deken van het kardinalencollege (of de eerste onder de kardinalen naar rang en anciënniteit) de gekozene namens het gehele college of hij zijn verkiezing aanvaardt. Zodra deze antwoordt met "Accepto" (lat: 'Ik aanvaard') is hij formeel paus. Daarna vraagt de kardinaal aan de nieuwe paus: 'Hoe wil je genoemd worden?' Vervolgens wordt de nieuwe paus naar het "Kamertje van de Tranen" gebracht, waar hij in zijn nieuwe kleren gehesen wordt. Hij krijgt vervolgens een wit kleed aan, de mozetta, en normaal gezien ook een stola. Paus Franciscus deed dit echter niet. Hij kwam alleen in het wit op het balkon vanwege zijn soberheid. Wel droeg hij een stola toen hij zijn eerste Urbi et orbi uitsprak.
Het is een gebruik geworden dat er witte rook uit de schoorsteen van de Sixtijnse Kapel verschijnt, wanneer de paus gekozen is. Het is eveneens een gebruik geworden dat de kardinaal-protodiaken, de kardinaal met de langste staat van dienst binnen de orde van kardinaal-diakens, op loggia, van de Sint-Pietersbasiliek de nieuwe paus aankondigt. Hij doet dit met de volgende woorden:
Annuntio vobis gaudium magnum: Habemus Papam! Eminentissimum ac Reverendissimum Dominum, Dominum (+ voornaam), Sanctae Romanae Ecclesiae Cardinalem (+ achternaam), qui sibi nomen imposuit (+ pauselijke naam).
(Ik kondig u aan met grote vreugde: we hebben een paus! De meest eminente en eerbiedwaardige, heer (+ voornaam), kardinaal van de heilige Roomse kerk: (+ achternaam), die de naam heeft aangenomen van (+ pauselijke naam).)
Na de aankondiging door de kardinaal-protodiaken verschijnt de nieuwgekozen paus op het balkon van de Sint-Pieter om de gelovigen toe te spreken en hen te zegenen.
Horizontale structuur
Een plaatselijke gemeenschap, een zogenaamde parochie, wordt geleid door een pastoor, eventueel bijgestaan door één of meerdere kapelaans. Enkele parochies vormen samen een decanaat (ook: dekenaat) dat onder leiding staat van een deken. In de praktijk is een dekenaat eerder een samenwerkingsverband van parochies dan een bestuurlijke eenheid want de pastoor is de eindverantwoordelijke voor zijn parochie. Een aantal decanaten vormt samen een bisdom (ook: diocees of diocese) dat door een bisschop bestuurd wordt; hij wordt daarin geassisteerd door een bestuursorgaan, de bisschoppelijke curie. Meerdere bisdommen samen vormen een kerkprovincie onder leiding van een metropoliet. De grenzen van kerkprovincies in kleine staten, zoals Nederland en België, vallen meestal samen met de landsgrenzen. Voor kerkprovincies in grotere staten met veel katholieken gaat dit meestal niet op.
In missiegebieden waar de kerkelijke hiërarchie nog niet volledig gevestigd is, zijn apostolische vicariaten, waarin een apostolisch vicaris de bisschoppelijke rechtsmacht in naam van de Heilige Stoel uitoefent.
In 1995 omvatte de Katholieke Kerk 12 patriarchale zetels, 1908 bisdommen en aartsbisdommen, 56 prelaturen, 15 abdijen 'nullius', 19 exarchaten, 73 apostolische vicariaten, 14 apostolische prefecturen en 8 missiegebieden 'sui iuris'. Over de hele wereld zijn de bisschoppen georganiseerd in 104 nationale bisschoppenconferenties, 9 internationale bisschoppenconferenties en 19 patriarchale synodes.
Hiernaast zijn er kardinalen, deze worden door de paus benoemd (officieel: "gecreëerd") en kiezen de opvolger van de paus bij zijn overlijden. Het College van Kardinalen telde in 1997 147 leden. Pauselijk aftreden is in de geschiedenis maar enkele keren voorgekomen. De paus wordt in zijn bestuurlijke taken bijgestaan door een bestuurslichaam, de zogenaamde Romeinse Curie.
De gewijde ambten binnen de kerk (diaken, priester, bisschop) staan van ouds alleen open voor mannen. De kerk noemt dit onderscheid niet seksistisch, omdat het tot de bijbel en de traditie te herleiden is.[9] In 2020 heeft paus Franciscus voor het eerst in de geschiedenis van de kerk een vrouw op een hogere bestuurlijke positie binnen de Romeinse Curie benoemd.[10]
Positie van de Heilige Stoel
In Vaticaanstad, het gedeelte van Rome waar volgens de traditie Petrus begraven ligt en de paus zijn zetel heeft, staat de internationaalrechtelijk genoemde Heilige Stoel, die als zodanig soeverein en derhalve onafhankelijkheid geniet; veel landen hebben daarom naast een ambassade in Italië een ambassade bij de Heilige Stoel. De Heilige Stoel heeft op zijn beurt een nuntius als ambassadeur in vele landen. Dit houdt ook in dat de organisatie van de Kerk en de betrekkingen met staten meestal los van elkaar zijn.
Media
Zie ook: Dicasterie voor Communicatie.Het Vaticaan heeft een eigen dagblad, de L'Osservatore Romano. Het kwam voor het eerst uit op 1 juli 1861, onder het pontificaat van paus Pius IX. Het blad komt dagelijks uit in verschillende talen. De dagelijkse uitgave in het Italiaans wordt 's middags uitgebracht, maar draagt de datum van de volgende dag. Daarnaast heeft het Vaticaan een eigen Radiostation, Radio Vaticana, dat in 1929 door Pius XI werd opgericht. Ook dit station zendt in verschillende talen uit. Op 12 februari 1931 gingen de uitzendingen van start. De directeur van de Vaticaanse Radio en Televisie is vaak het hoofd van de persdienst van de Heilige Stoel. Hiermee is hij verantwoordelijk voor de verspreiding van de besluiten van de paus en de Romeinse Curie.
Elk jaar viert de Kerk in de maand mei de Wereldcommunicatiedag. In 2017 was dit evenement aan zijn 52e editie toe.
Werelddagen
Binnen de Rooms-Katholieke Kerk worden sommige thema's speciaal herdacht op een bepaalde dag van het jaar:[11]
- Wereldjongerendagen: veelal op Palmzondag
- Werelddag voor de Gezinnen: op wisselende data, sedert 1981
- Wereld Communicatiedag: sedert 1967, in de maand mei
- Werelddag van de Vrede: sedert 1967, op 1 januari
- Wereld Missiedag: op de derde zondag van oktober
- Wereld Gebedsdag voor Roepingen: sedert 1964, op de vierde zondag na Pasen
- Wereld ziekendag: sedert 1992, op 11 februari.
Oosters-katholieke kerken
Binnen de Katholieke Kerk zijn er verschillende kerken met een andere ritus (een oosterse ritus), die in gemeenschap (communio) met de Latijnse Kerk leven en het primaatschap van de paus erkennen (zie oosters-katholieke kerken).
Leer van de Kerk
_-_Adam_and_Eve-Paradise_-_Kunsthistorisches_Museum.jpg)
De katholieke leer gaat terug op de persoon en het optreden van Jezus. Door de ongehoorzaamheid van Adam in het paradijs is de dood en begeerte over de mensheid gaan heersen, de zonde van Adam is de zonde van de gehele mensheid geworden. Deze erfzonde heeft echter de vrijheid en de wil van de mens niet volkomen kunnen vernietigen, zijn verlangen naar het goddelijk leven bleef bewaard. In Jezus heeft God zich definitief en op volmaakte wijze uitgesproken, hij is zelf waarlijk mens geworden en is 'als slaaf' en dienaar de geschiedenis binnengetreden, terwijl hij de goddelijke natuur volledig in zich bleef dragen, om door zijn gehoorzaamheid, door zijn lijden, dood en verrijzenis de zonde op zich te nemen en een nieuwe schepping tot stand te brengen: hij was, zoals de heilige apostel Paulus schreef in de Romeinenbrief, de "nieuwe Adam" die een nieuw en onverwoestbaar verbond tot stand heeft gebracht met de dwalende mensheid. Dit verlossingswerk is allereerst een genadegave van de heilige Geest die zonder enige menselijke verdienste tot stand is gekomen; ze is een liefdesgeschenk van een barmhartige God die de zondige mens rechtvaardigt en heiligt (habituele genade).
Deze bovennatuurlijke genade, die buiten onze ervaring valt en daarom alleen in het geloof kan worden gekend, wordt vrijelijk aangeboden aan alle mensen en allen zijn daarom geroepen zijn aanbod in vrijheid en liefde te beantwoorden en zodoende opnieuw deel te hebben aan de goddelijke drie-ene natuur (tegenover de willoze genade en predestinatieleer van de Reformatie heeft de katholieke kerk altijd de vrijheid van de mens verdedigd). Dit betekent dat de genade niet 'onwederstandelijk' is, maar door de mens afgewezen kan worden (een bewuste en vrijwillige afwijzing is een zonde tegen de heilige Geest en leidt tot de eeuwige dood). De mens is daarom geroepen zijn wil in overeenstemming te brengen met Gods wil (meewerkende genade), zijn geloof met woorden en goede werken te belijden en met hulp van Gods bijstand (actuele genade) zalig te worden.
Schrift en traditie
De Katholieke Kerk kent de 'twee bronnenleer' die door het Concilie van Trente (1545-1563) als reactie op het reformatorische en reductionistische 'sola scriptura' is bevestigd. Dit betekent dat zij zich baseert op de Schrift én de Traditie. Uiteindelijk stelt de Kerk dat er slechts één bron is en dat is Christus zelf, zodat Schrift en traditie op elkaar betrokken moeten zijn, dit wil zeggen dat de traditie voortdurend getoetst moet worden aan de Schrift en de Schrift zijn rechtmatige plaats vindt binnen de kerkelijke traditie, vieringen en gemeenschap.
De voornaamste bron van het katholieke geloof is de Heilige Schrift, die onder ingeving van de Heilige Geest geschreven en daarom van kaft tot kaft zonder dwaling is, waarmee niet gesteld is dat alles in de Bijbel 'feitelijk' heeft plaatsgevonden, want hoewel God dus de eigenlijke schrijver van de Bijbel is, heeft Hij zich echter willen uitspreken in een menselijke taal, daarbij gebruikmakend van menselijke auteurs, zodat de exegese rekening dient te houden met de context waarin de teksten tot stand zijn gekomen en het literaire genre waarvan de auteurs zich hebben bediend (Sitz im Leben). Bij lezing van de Schrift moet aandacht worden besteed aan de 'inhoud en eenheid van de hele Schrift', 'de levende overlevering van de Kerk' en de 'analogie van het geloof', dit wil zeggen, de onderlinge samenhang van de verschillende geloofswaarheden. In tegenstelling tot de protestantse Bijbel, bevat de katholieke Bijbel ook enkele deuterocanonieke boeken die niet behoren tot de Hebreeuwse canon, maar deel uitmaken van de Septuagint, de naam voor de Griekse vertaling van de Tenach die in het Hellenistische jodendom tot de Oudtestamentische geschriften werd gerekend.
Naast het gezag van de Bijbel kent de Katholieke Kerk ook goddelijke autoriteit toe aan de Traditie of de overlevering, omdat zij van mening is dat de Bijbel ontstond in een reeds bestaande kerkelijke traditie waarbinnen hij volgens het leergezag gelezen en uitgelegd dient te worden. Onder de Traditie wordt verder verstaan alles wat in de kerkgeschiedenis als openbaring van de geloofsleer naar voren is gekomen en in veel gevallen dogmatisch is vastgelegd. Hieronder vallen onder meer uitspraken van verscheidene concilies en pausen.
Bij de canonisering van de schrift is de liturgische traditie altijd een belangrijk referentiepunt geweest. Juist die teksten die in de vroegchristelijke gemeentes tijdens de samenkomsten werden gebruikt, werden door de Kerk als betrouwbaar gezien. Ook tegenwoordig is de katholieke kerk van mening dat de schrift in de liturgie haar eigenlijke plaats heeft. In zijn woord spreekt God tot zijn gelovigen (meervoud). De opvatting dat katholieken niet in de Bijbel mochten lezen berust enerzijds op deze liturgische opvatting van de Bijbel en anderzijds op het misverstand dat deels valt te verklaren uit het feit dat in de middeleeuwen de meeste mensen niet konden lezen en Bijbels, bij gebrek aan boekdrukkunst, overgeschreven moesten worden en daardoor erg duur waren.
Genadeleer en rechtvaardiging
De katholieke genadeleer is in de 16e eeuw een van de oorzaken geweest van de Reformatie. Tegenover katholieke 'leer' van de goede werken plaatste Luther zijn sola gratias, waarmee hij tot uitdrukking wilde brengen dat de zondaar enkel door de toegekende genade van God gerechtvaardigd zou worden. Vaak werd voorgesteld alsof de katholieken zouden geloven dat zij enkel door het verrichten van goede werken het eeuwig leven zouden kunnen verwerven. Daartegenover werd gesteld dat protestanten zouden menen dat daden van geloof geen rol zouden spelen. Deze vereenvoudigingen doen onvoldoende aan beide posities. Vaak wordt gesteld dat het verschil voortkomt uit een andere manier van spreken, waar de lutheranen de rechtvaardiging veelal vanuit God proberen te verklaren en omschrijven, bestaat binnen de katholieke theologie de neiging om deze vanuit de mens te verhelderen, waarbij binnen de genade begrippen als vrijheid en werken tot hun recht blijven komen. In de "Gemeenschappelijke Verklaring over de Rechtvaardigingsleer door de Rooms-Katholieke Kerk en Lutherse Wereld Federatie met betrekking tot de grondwaarheden van de rechtvaardiging" kwamen de Katholieke Kerk en de Lutherse federatie in 1998 echter tot een consensus. Zo stelde men van katholieke zijde:
- Rechtvaardiging komt tot stand "alleen door genade" en door geloof alleen wordt de mens gerechtvaardigd "los van de werken", "Genade schept geloof niet alleen wanneer geloof begint in een mens, maar zolang dat geloof duurt". De werking van Gods genade sluit menselijk handelen niet uit: God bewerkt alles, het willen en het volbrengen, daarom worden wij opgeroepen om ons in te spannen.
Daarnaast werd ook nog het volgende naar voren gebracht:
- Wij belijden samen dat goede werken een christelijk leven in geloof, hoop en liefde de rechtvaardiging volgen en de vruchten daarvan zijn. Wanneer de gerechtvaardigde in Christus leeft en werkzaam is in de ontvangen genade, draagt hij Bijbels gesproken goede vrucht. Omdat christenen hun hele leven lang tegen de zonde strijden, is dit gevolg van de rechtvaardiging voor hen een plicht die zij moeten vervullen. Daarom vermanen Jezus en de geschriften van de apostelen de christen werken der liefde te volbrengen (...) Naar katholieke opvatting dragen de goede werken, die mogelijk zijn gemaakt door de genade en de werking van de Heilige Geest, tot een groei in de genade bij, zodat de van God ontvangen gerechtigheid bewaard en de gemeenschap met Christus verdiept worden. Wanneer katholieken aan het 'verdienstelijk' karakter van de goede werken vasthouden, dan wil dat zeggen dat voor deze werken naar het Bijbels getuigenis een loon in de hemel is beloofd. Het is hun bedoeling de verantwoordelijkheid van de mens voor zijn handelen te benadrukken, maar niet het geschenkkarakter van de goede werken te bestrijden, laat staan te ontkennen dat de rechtvaardiging zelf steeds een onverdiend genadegeschenk blijft.
De verklaring werd door Johannes Paulus II en de Lutherse federatie goedgekeurd en ondertekend. Wel heeft men van katholieke zijde de willoze predestinatieleer van Calvijn afgewezen. Met name de leer van de dubbele predestinatie (= supralapsarisme), die stelt dat de mens voor de zondeval reeds bestemd was voor het eeuwig heil of de eeuwige verdoemenis, beschouwt zij als een afwijking van de christelijke orthodoxie en daarmee als ketterij. Niettemin werd de bereikte overeenstemming als een oecumenische doorbraak beschouwd.
De genade heeft binnen de katholieke visie niet enkel betrekking op de vergiffenis van zonden, maar zij beduidt een deelhebben aan de goddelijke liefde:
- De genade is een deelname aan het leven van God en leidt ons binnen in de innigheid van het trinitair leven: door het doopsel heeft de christen deel aan de genade van Christus, hoofd van zijn lichaam. Als "aangenomen zoon" kan hij God voortaan "Vader" noemen in de eenheid met de enige Zoon. Hij ontvangt het leven van de Geest die hem de liefde ingeeft en de kerk opbouwt.[12]
Kerkbeeld
Het wezen van het katholicisme is niet te begrijpen zonder haar ecclesiologie, haar leer over de kerk. De Katholieke Kerk is voor de katholieken niet zomaar een samenkomst van individuele gelovigen, maar in eerste en laatste instantie een ontisch[13] gegeven, een bovennatuurlijke entiteit, daar zij het mystieke lichaam en de bruid van Christus, de realisering van het Rijk Gods op aarde is en daarom de volheid van het geloof bezit en als zodanig een eenheid vormt. Dit betekent dat dé Kerk ("Kyriake" = van de Heer) niet alleen het resultaat, maar tevens bron is van het geloof en als zodanig heilsnoodzakelijk is, zoals Cyprianus van Carthago (?-258) uitdrukte: 'Niemand heeft God tot Vader die niet de Kerk tot moeder heeft.' De katholiek is daarom geroepen de geloofsschat (= depositum fidei) van de Kerk de fide te aanvaarden.
- De Kerk, verenigd met Christus, wordt door Hem geheiligd; door Hem en in Hem wordt zij ook heiligend. 'Het doel van alle werken van de Kerk is heiliging van alle mensen in Christus en de verheerlijking van God'. In de Kerk is dus 'de volheid van heilsmiddelen' aanwezig. In haar 'verwerven wij door Gods genade heiligheid.[14]
Hardnekkige afwijzing van een bepaald bindend leerstuk betekent daarom automatisch een vervreemding van de volledige waarheid en de heelheid van het ene lichaam en leidt in ernstige gevallen tot excommunicatie. Zonder deze eis tot loyaliteit zou de Katholieke Kerk ophouden 'katholiek' te zijn en haar diepste wezen, haar eenheid met de verrezen Heer, verloochenen.
De Katholieke Kerk is een apostolische kerk: zij vindt haar fundament in de ononderbroken apostolische successie. De paus, de bisschop van Rome, wordt gezien als de rechtmatige opvolger van de apostel Petrus aan wie Christus de sleutelmacht der hemelen heeft toevertrouwd, op wie hij zijn Kerk wilde grondvesten en wordt zodoende als de plaatsbekleder van Christus op aarde beschouwd. Op grond van dit primaatschap zijn alle gelovigen gehouden om in eenheid met de bisschop van Rome te leven.
- Het leergezag (= "Magisterium") van de herders der Kerk in morele kwesties wordt gewoonlijk uitgeoefend in de catechese en de prediking, met behulp van theologen en geestelijke schrijvers. Zo wordt, onder de bescherming en de waakzaamheid van de herders, van geslacht op geslacht, het "depositum" van de christelijke moraal doorgegeven. Dit is samengesteld uit een karakteristiek geheel van regels, geboden en deugden, voortvloeiend uit het geloof in Christus en verlevendigd door de liefde.[15]
Het gezag van Petrus wordt gewaarborgd door het dogma van de pauselijke onfeilbaarheid dat tijdens het Eerste Vaticaans Concilie van 1870 werd uitgeroepen, hoewel zij voordien wel als geloofswaarheid werd aanvaard. Het Eerste Vaticaans Concilie formuleerde dit als volgt:
- Wanneer de bisschop van Rome Ex Cathedra spreekt, dat wil zeggen wanneer hij in de uitoefening van zijn ambt als herder en leraar van alle christenen krachtens zijn hoogste apostolische ambtsbevoegdheid onherroepelijk beslist, dat een geloofs- of zedendoctrine in de gehele Kerk aanvaard moet worden, dan bezit hij op grond van de goddelijke bijstand, die hem in Sint Petrus is beloofd, die onfeilbaarheid waarmee de goddelijke Verlosser zijn Kerk in de onherroepelijke beslissing over een geloofs- of zedendoctrine heeft uitgerust.
Dit betekent niet dat alle uitspraken van de paus zonder dwaling zouden zijn en tot de verplichte geloofsschat behoren, maar alleen die welke ex cathedra ('vanaf de zetel' figuurlijk) worden uitgesproken en betrekking hebben op zaken van zeden en geloof. Dit is sinds het uitroepen van het dogma slechts één maal voorgekomen, namelijk in 1950, toen Pius XII de tenhemelopneming van Maria tot dogma verhief. Alleen de paus kan iets vrijelijk als dogma uitroepen, en hij zal dat in de praktijk alleen doen bij geloofszaken die al eeuwen, vanuit de traditie, door het grootste gedeelte van de Kerk zo worden aanvaard. Naast de paus kunnen de uitspraken van de gezamenlijke bisschoppen (in een concilie) en het geloofsbewustzijn van de gehele Kerk (= sensum fidelium) ook als bindend gelden.[16] Dit leerstuk wordt bevestigd door het Tweede Vaticaans Concilie: 'Het gehele lichaam van de gelovige (...) kan zich niet vergissen inzake geloofszaken'.[17] Er moet echter op gewezen dat dit sensum fidelium nooit uitgespeeld kan worden tegenover het Magisterium, daar de gelovigen in eenheid met dit Magisterium leven. Nog minder is het een pleidooi voor een democratisering van de Kerk.
De Kerk en de andere kerkelijke gemeenschappen
Omdat de katholieken de Katholieke Kerk als dé Kerk van Christus zien, die een ononderbroken apostolische opvolging kent, een eenheid vormt rond de opvolger van Petrus en de sacramentele volheid heeft bewaard, is zij naar haar diepste wezen zowel inclusivistisch als exclusivistisch: enerzijds wil zij alle mensen verenigen in één lichaam, onder één herder en kent in dat opzicht een maximale openheid, een intrinsiek verlangen naar eenheid (= communio) en een uitgesproken missionair karakter, anderzijds kan zij daarom andere kerken of christelijke gemeenschappen niet als Kerk in de volste zin van het woord beschouwen. Dit wordt uitgedrukt in de leerstelling "Extra ecclesiam nulla salus" (= "Buiten de kerk geen heil"), die bij andere christelijke groeperingen veel ergernis en onbegrip heeft gewekt. Deze uitspraak wil echter slechts een oordeel uitspreken over de andere kerken als dé Kerk en niet over het heil van de leden van die kerkgenootschappen. Zij die buiten hun schuld of te goeder trouw niet in (volledige) eenheid leven met de moederkerk zijn dus niet zonder meer uitgesloten van het heil in Christus. Bovendien kunnen de andere kerkgenootschappen niet zonder meer als antithese tegenover de Katholieke Kerk worden geplaatst omdat zij met haar verbonden blijven door het sacrament van het doopsel (= per baptismum in Ecclesia incorporati) en het geloof in Christus. Het Tweede Vaticaans Concilie stelt dat de Kerk van Christus "zich bevindt in (subsistit in) de Katholieke Kerk, die door de opvolger van Petrus en de met hem verenigde bisschoppen wordt bestuurd", en erkent tegelijkertijd het dat "ook buiten haar schoot meerdere bestanddelen van heiliging en waarheid te vinden zijn die, als de eigen gaven van de Kerk van Christus, naar de katholieke eenheid heenstuwen".[18] In de verklaring van de Congregatie voor de Geloofsleer Dominus Iesus uit 2000 wordt dit als volgt geformuleerd:
De kerkelijke gemeenschappen daarentegen, die het geldige bisschopsambt en de oorspronkelijke en volledige werkelijkheid van het eucharistische mysterie niet bewaard hebben,[19] zijn geen kerken in de eigenlijke betekenis; degenen die in deze gemeenschappen zijn gedoopt, zijn echter door het doopsel bij Christus ingelijfd en staan dus in een zekere, zij het niet volkomen, gemeenschap met de Kerk.
De Orthodoxe Kerk wordt daarentegen beschouwd als een deelkerk daar deze de zeven sacramenten en apostoliciteit heeft bewaard (hoewel zij het primaatschap van de paus niet erkent), zodat er sprake is van een bijna volledige eenheid en katholieken. Haar wijdingen worden als rechtsgeldig gezien. Het tweede Vaticaans Concilie verklaart daarom;
- Deze kerken hebben ondanks de scheiding ware sacramenten en op grond van de apostolische successie met name het priesterschap en de eucharistie, waardoor zij met ons nog steeds in zeer nauwe verbinding staan. Een zekere deelneming aan elkaars heilige diensten is daarom in geschikte omstandigheden en met toestemming van het kerkelijk gezag niet alleen mogelijk, maar wordt zelfs aangeraden.
Opmerkelijk was de opmerking van paus Benedictus XVI over de verhouding tussen de 'particuliere kerken' en het Petrusambt:
- De kerken van het Oosten zijn authentiek particuliere kerken, ofschoon zij niet met de paus verbonden zijn. In die zin is de eenheid met de paus niet constitutief voor de particuliere Kerk zelf.[20]
Bovendien is het in sommige gevallen mogelijk in een orthodoxe kerk ter communie te gaan[bron?] en kunnen orthodoxen de communie in de katholieke kerk ontvangen, hoewel men hier vanuit orthodoxe zijde terughoudender in is. Ook kunnen niet katholieken in sommige gevallen de communie ontvangen: namelijk wanneer: 'zij daar uit eigen beweging om vragen en duidelijk laten zien dat zij het katholieke geloof aanhangen en de juiste geestesgesteldheid bezitten.'
Het Tweede Vaticaans Concilie (1962-1965) heeft verder uitgesproken dat ook mensen die een niet-christelijke godsdienst aanhangen, maar naar de natuurlijke ordening proberen te leven, het eeuwig leven deelachtig kunnen worden. In dit verband wordt vaak gesproken over 'het doopsel van begeerte', waarmee wordt uitgedrukt dat mensen die Christus buiten hun schuld niet kennen zich zonder meer zouden laten dopen als dit wel het geval zou zijn.
De heilige en de zondige Kerk
Hoewel de katholieken in hun credo belijden dat de Katholieke Kerk naar haar wezen en dienstwerk, namelijk de verheerlijkte Christus, een heilige kerk is, wordt zij tevens gedefinieerd als een onvolmaakte en zondige kerk, daar zij uit mensen bestaat die zelf niet heilig zijn. Het adjectief 'heilig' moet daarom beschouwd worden als een verwijzing naar haar goddelijke oorsprong en bestemming, en kan daarom opgevat worden als 'heiligend' (zo is de toevoeging 'heilig' in heilige Vader, de aanspreektitel van de paus, geen verwijzing naar diens persoonlijke heiligheid - anders zou het onnodig zijn hem eventueel na zijn dood heilig te verklaren - , maar een bevestiging van zijn primaatschap, zijn sleutelmacht die naar Christus' macht verwijst). De Kerk hier op aarde is daarom tegelijkertijd een 'reeds' en een 'nog niet' en is daarom geroepen tot gebed, bekering, boete en vernieuwing, tot grotere gelijkvormigheid met haar verrezen Heer; zij wordt door Vaticanum II gedefinieerd als een pelgrimerende Kerk, het 'volk Gods onderweg' dat voortdurend moet veranderen om zichzelf te blijven, zoals dit uitgedrukt wordt in de klassieke formule "Ecclesia semper reformanda".
Het katholieke kerkbeeld wordt soms geplaatst tegenover het Corpus Christi, de kerk als mystiek 'lichaam van Christus', dat eveneens in de documenten van Vaticanum II wordt bevestigd. Vooral hervormingsgezinde katholieken houden vast aan het 'Volk Gods Onderweg', daar dit begrip een theologische basis vormt voor veranderingen. In elk geval kan gesteld worden dat de kerk zowel statisch als dynamisch is. Zij is statisch daar zij bindende uitspraken doet die eeuwigheidswaarde bezitten en dynamisch daar de kerk geplaatst is binnen een lineaire tijdsontwikkeling, waarbinnen geloofswaarheden zich verder kunnen ontplooien of verduidelijkt kunnen worden (zo heeft de onfeilbaarheid betrekking op de inhoud van een dogma, niet op haar formulering of onderbouwing).
Moraal en natuurwet
De Katholieke Kerk fundeert haar moraalleer niet alleen op de openbaring, maar tevens op de natuurwet (= lex naturae). Volgens de katholieke leer is het zuivere verstand door God in de mens gelegd en hoewel dit verstand verduisterd is door de erfzonde, is zij niet geheel vernietigd. Dit verstand moet verlicht worden door het geloof:
- Het menselijk verstand heeft zeker het vermogen reeds een antwoord op de vraag naar de oorsprong te vinden. Het bestaan van God kan immers met zekerheid gekend worden door zijn werken, dankzij het licht van de menselijke rede, zelfs al wordt deze kennis dikwijls verduisterd en vervormd door dwaling. Daarom komt het geloof het verstand versterken en verlichten in het juiste begrip van deze waarheid (...)[22]
Dit verstand is dus in staat de door God gegeven orde te kennen en onderscheid te maken tussen een rechtschapen en zondig leven. De kern van deze wet is het verlangen naar God. Zij vormt bovendien de grondslag voor de rechten en plichten van de mens en de opbouw van een menselijke gemeenschap. Zij is als zodanig de basis voor de geopenbaarde wet en de genade en die haar uitdrukking vindt in de tien geboden en de morele leer van de Kerk. Uitgangspunt bij dit alles is steeds dat de mens over de vrijheid beschikt om bepaalde keuzes te maken, hoewel men in deze keuzes verlicht wordt door de genade van bijstand. Hierin onderscheidt de Katholieke Kerk zich van veel reformatorische kerkgenootschappen.
Binnen de katholieke moraalleer wordt een onderscheid gemaakt tussen objectieve en subjectieve schuld. Van eerstgenoemde is sprake als een mens een goddelijke wet overtreedt. Men spreekt in dit verband ook wel van een intrinsiek kwaad. In het geval van een subjectieve schuld wordt gekeken in hoeverre deze overtreding toerekenbaar is. De toerekenbaarheid hangt af van de mate van vrijheid die de persoon bezat (deze kan beperkt worden door innerlijke en uiterlijke dwang) en van de kennis van de goddelijk wet waarover een mens beschikte, hoewel deze kennis door de natuurwet toegankelijk is en een katholiek verplicht is zijn geweten te vormen. Wanneer de toerekenbaarheid van de mens desondanks onvoldoende is, kan niet gesproken worden van een doodzonde, maar van een dagelijkse zonde, waarbij de aanduiding 'dagelijks' de ernst niet wil relativeren. Niettemin kan men stellen dat deze visie ruimte overlaat voor psychologische aanvulling: de vrijheid van een persoon kan immers beperkt worden door allerlei psychische en sociale factoren. Zo kunnen mentale of fysieke onvolwassenheid of sociale druk de schuld ernstig verminderen of zelfs praktisch opheffen. De objectieve schuld verandert hierdoor echter niet van karakter. Ook wanneer een minder ernstig intrinsiek kwaad in volledige vrijheid en kennis wordt bedreven spreekt men van een dagelijkse zonde. Hoewel ook hierbij de concrete situatie een rol kan spelen (een leugen kan een meer of minder ernstig karakter hebben), heeft de Kerk de situatie-ethiek afgewezen. Volgens deze ethiek zou er geen intrinsiek kwaad bestaan, maar is de zonde altijd een relatief gegeven. De katholieke morele opvatting heeft een belangrijke rol gespeeld bij de ontwikkeling van het canoniek recht en het (wereldlijk) strafrecht. Ook de opvatting van de fundamentele optie, volgens welke een doodzonde enkel plaatsvindt als er een innerlijke, totale afkeer van de volledige waarheid plaats heeft is door de Kerk afgewezen. In de encycliek Veritatis Splendor stelt Johannes Paulus II dat een fundamentele keuze en concrete daden niet van elkaar gescheiden kunnen worden:
- De fundamentele optie van de concrete gedragswijzen te scheiden betekent, in strijd te zijn met de wezenlijke integriteit of met de personele eenheid-van-lichaam-en-ziel van het zedelijk handelen. Een fundamentele optie, verstaan zonder uitdrukkelijk de mogelijkheden die zij actualiseert in acht te nemen en de concretiseringen waarin zij tot uitdrukking komt, doet geen recht aan de rationele doelgerichtheid die inherent is aan het handelen van de mens en aan elk van zijn vrije keuzen.[23]
De katholieke moraalleer is finalistisch van aard, waarbij bedoeld wordt dat een daad beoordeeld wordt naar het uiteindelijke doel. Dit doel is uiteindelijk God. Het woord 'zonde' heeft in zijn oorspronkelijke betekenis, het karakter van je 'doel missen'. In de afstemming vindt de mens haar geluk:
- De zedelijkheid van de handelingen wordt bepaald op grond van de relatie van de vrijheid van de mens tot het waarlijk goede. Dit goede is als eeuwige wet door Gods wijsheid vastgesteld, die ieder wezen afstemt op zijn einddoel: Deze eeuwige wet wordt zowel door het natuurlijke verstand van de mens gekend (vandaar de naam 'natuurwet') alsook - op alomvattende en volmaakte wijze - door de bovennatuurlijke openbaring van God (dan noemt men het 'goddelijke wet'). Het handelen is zedelijk goed, wanneer de uit de vrijheid voortkomende keuzen met het ware goed van de mensen overeenkomen en zo de uitdrukking zijn van de bewuste afstemming van de persoon op haar laatste doel, dus God zelf: het hoogste Goed, waarin de mens zijn volle en volmaakte geluk vindt (...) De door het verstand geleide afstemming van de menselijke handelingen op het waarlijk goede en het bewuste streven naar dit goede vormen de zedelijkheid. Het menselijk handelen kan dus niet louter daarom als zedelijk goed gekwalificeerd worden, omdat het ertoe dient dit of dat nagestreefd doel te bereiken, of simpelweg omdat de bedoeling van de handelende goed is. Het menselijk handelen is dan zedelijk goed, wanneer het de bewuste afstemming van de menselijke persoon op het laatste doel en de overeenstemming van de concrete handeling met het ware menselijke goed, zoals het door het verstand in zijn waarheid herkend wordt, bevestigt en tot uitdrukking brengt.[24]
Sommige aspecten van de katholieke moraalleer staan soms diametraal tegen bepaalde seculiere wetgeving. Dit is met name het geval voor de kerkelijke standpunten over de heiligheid en beschermwaardigheid van het menselijk leven vanaf de conceptie tot aan de natuurlijke dood (abortus, euthanasie, zelfmoord, IVF, embryonaal stamcelonderzoek, doodstraf) en over het huwelijk en verantwoord ouderschap (verbod op artificiële voorbehoedsmiddelen, onverbreekbaarheid van het kerkelijk huwelijk, afwijzing van homoseksuele handelingen). In dit verband sprak Johannes Paulus II vaak over de 'cultuur van het leven' tegenover de 'cultuur van de dood'
Het moreel gezag en de geloofwaardigheid van de Katholieke Kerk zijn sinds het einde van de twintigste eeuw ernstig aangetast door de onthulling van vele gevallen van seksueel misbruik van minderjarigen door priesters en andere religieuzen. Het misbruik speelde zich vooral af in de jaren vijftig tot en met de jaren tachtig van de vorige eeuw, maar kwam pas decennia later in volle omvang naar buiten. Sommige van de seksuele misbruiken kwamen voor het gerecht, andere werden door de kerkelijke overheid intern geregeld, soms toegedekt of door betrokkenen afgekocht. Het probleem was niet alleen de gevallen van seksueel misbruik zelf, maar ook de gebrekkige wijze waarop de autoriteiten binnen de Katholieke Kerk ermee omgingen.
Kerkelijk recht
.jpg)
De Katholieke Kerk kent een eigen rechtssysteem: het kerkelijk of canoniek recht. Dit rechtssysteem heeft zich in de loop van de middeleeuwen ontwikkeld en heeft een grote invloed uitgeoefend op het burgerlijk recht (het nog steeds gehanteerde meervoud in de aanduiding 'een studie rechten' verwijst naar de tweedeling kerkelijke en wereldlijk recht). Hierbij moet worden aangemerkt dat het onderscheid tussen kerkelijk recht en wereldlijk recht in de middeleeuwen niet absoluut was.
Met name het Decretum Gratiani (oorspronkelijk de Concordantia discordantium canonum) uit 1140 is voor de ontwikkeling van het canoniek recht van belang geweest. Dit was een verzameling van oudere rechtsregels, pauselijke beslissingen, besluiten van concilies en synodes, teksten van kerkvaders - zoals Augustinus - en anderen die door een monnik, Gratianus, voorzien werden van commentaar, waarbij hij op scholastische wijze de verschillende rechtsregels met elkaar in overeenstemming trachtte te brengen. Dit werk vormde de basis voor het onderricht in het canonieke recht in Bologna en elders in Europa en Gratianus wordt beschouwd als de vader van het canoniek recht. Het decretum bestaat uit ongeveer 3945 fragmenten. De individuele afdelingen bestaan doorgaans uit wetten (capitula) en commentaren van Gratianus (= Dicta Gratiani). Sommige capitula dragen de titel "Palea". Ook de Codex Justinianus (en eveneens het Corpus Iuris Civilis) uit 529 van keizer Justinianus I (482/483-565) en de Digesten, een bloemlezing van geschriften van belangrijke rechtsgeleerden zoals Domitius Ulpianus (circa 170-223) en Aemilius Papinianus (circa 150-212) die later aan de Codex werden toegevoegd, zijn voor de ontplooiing van het kerkelijk recht van beslissende betekenis geweest.
In de 13e eeuw gaf paus Gregorius IX (1170-1241) de Spaanse dominicaan en jurist Raymundus van Peñafort (1175-1275) de opdracht om uit de vele duizenden decretalen en pauselijke vonnissen van zijn voorgangers een nieuwe officiële verzameling samen te stellen met exclusieve werking: de decretalen die niet erin werden opgenomen, verloren hun rechtskracht. In 1234 verschenen de Decretales Gregorii IX, meestal de Liber Extra genoemd. De paus liet deze verzameling met bijna 2000 decretalen meteen aan de universiteiten van Bologna en Parijs sturen, waar ze de basis vormden voor de colleges recht. Raymundus schreef verder verschillende juridische traktaten, zoals een Summa de matrimonio, een Summa de casibus poenitentiae en andere kleinere werken. In 1238 werd hij tot magister-generaal van de dominicanen gekozen.
Later gaf paus Bonifatius VIII (1235-1303) drie vooraanstaande canonisten de opdracht om een aanvullende verzameling decretalen te redigeren. Dit werk verscheen in 1298 en wordt meestal de Liber Sextus genoemd. Latere verzamelingen uit de veertiende eeuw zijn de Clementinae (1317) en de Extravagantes Johannis XXII (1325-1327). In 1582 verschenen al deze verzamelingen voor het eerst onder één titel, Corpus Iuris Canonici, in druk, nadat er al eerdere vele tientallen losse drukken waren verschenen in de vijftiende eeuw. Eind zestiende eeuw kwam er een officiële pauselijke editie van deze bronnen van het canonieke recht, waartoe de zogeheten correctores Romani de betreffende werken nog verder hadden bewerkt. In 1904 maakte Pius X (1835-1914) het voornemen tot codificatie van het canonieke recht bekend. Onder leiding van de secretaris van de commissie tot codificering van het kerkelijk recht en voormalig hoogleraar in het kerkelijk recht in Rome en in Parijs kardinaal Pietro Gasparri (1852-1934), werd het werk hieraan in 1916 voltooid. Op Pinksteren, 27 mei, 1917 werd de codex door Benedictus XV (1854-1922) afgekondigd. Deze codex (CIC 1917) werd van kracht op Pinksteren, 19 mei, 1918.
Het kerkelijk recht heeft sindsdien verschillende herzieningen gekend. Op 25 januari 1959 stelde paus Johannes XXIII een herziening van de codex in het vooruitzicht en op 28 maart 1963 werd hiertoe een commissie van 29 kardinalen ingesteld, onder leiding van kardinaal Pietro Ciriaci (1885-1966), prefect van de H. Congregatie voor het Concilie en later president van de Pauselijke Commissie voor de Authentieke Interpretatie van het Canoniek Recht. Deze commissie werd door paus Paulus VI in 1967 uitgebreid en bestond sinds toen uit 70 kardinaal-leden en 125 consultoren uit de gehele wereld.De laatste is uit 1983 onder Johannes Paulus II. De nieuwe wetgeving kreeg kracht van wet vanaf de eerste dag van de Advent van datzelfde jaar 1983.
Het belangrijk verschil tussen het canoniek recht en het burgerlijk recht is dat men binnen laatstgenoemde rechtssysteem geacht wordt het recht te kennen en dat een persoon dus strafbaar is als hij een rechtsregel overtreedt; bij het canoniek recht is men alleen in overtreding als men de rechtsregel kent. Het canoniek recht is uitgegroeid tot een universitaire discipline die aan verschillende universiteiten wordt gedoceerd.
Het kerkelijk recht is vastgelegd in de Codex Iuris Canonici (CIC) dat momenteel zeven boeken kent, die achtereenvolgens handelen over de algemene normen, het 'Volk Gods' (de gelovigen, de hiërarchie, het gewijde leven), de verkondigingstaak, de heiligingstaak, de tijdelijke goederen, de sancties en de processen. Een belangrijke component van het canoniek recht vormt het huwelijksrecht. Volgens dit recht kan een huwelijk slechts onder bepaalde voorwaarden nietig worden verklaard (dat betekent dat een kerkelijk rechter, een officiaal, met terugwerkende kracht kan vaststellen dat een huwelijk in katholieke zin nooit heeft plaatsgevonden). Dit gebeurt als er sprake is van onvoldoende wilsinstemming (door uiterlijke of innerlijk dwang), als een van de partners bij het sluiten van het huwelijk tot de geslachtsdaad geestelijk of lichamelijk niet in staat (onvruchtbaarheid is onvoldoende) was, als men mentaal niet in staat was om de wezenlijke rechten en plichten van een huwelijk voldoende in te schatten of als het huwelijk niet werd gesloten volgens de kerkelijk voorgeschreven vorm. Ook in geval van een te nauwe verwantschapsrelatie tussen de partners is een huwelijk nietig. Deze nietigverklaring moet onderscheiden worden van een echtscheiding die in de katholieke kerk onder geen voorwaarde is toegestaan.
Veel bisdommen hebben een eigen kerkelijke rechtbank: het Officialaat. Daarnaast kent de katholieke Kerk de Rota, voluit Tribunaal van de Rota Romana (Latijn: Tribunal Rotae Romanae, of kortweg Rota Romana), een kerkelijke rechtbank die deel uitmaakt van de Romeinse Curie en in naam van de paus de hoogste kerkelijke jurisdictie uitoefent, met name op het gebied van het huwelijksrecht. De Rota is een van de drie rechtbanken van het Vaticaan, naast de Apostolische Penitentiarie, een gerechtshof dat zich in hoofdzaak bezighoudt met vrijspraak, vrijstelling, verschoning en vormen van strafverlichting en -vermindering, en de Hoogste Rechtbank van de Apostolische Signatuur die als hoogste rechtbank waakt over een correcte rechtsbedeling in de Kerk. De Apostolische Penitentiarie heeft slechts jurisdictie (juridische zeggenschap) over zaken (i) die spelen in het rooms-katholieke kerkelijke domein, (ii) die betrekking hebben op het geweten ("forum internum") van de betrokken gelovige(n), en (iii) waarvan schuld en sanctie door de gewone biecht niet weggenomen kunnen worden. De prefect (het hoofd) van de Apostolische Penitentiarie is de kardinaal-grootpenitentiarius. Deze functionaris is een van de weinige leden van het kardinalencollege aan wie het in de periode van pauselijke sedisvacatie (= het interregnum of de periode tussen twee pontificaten in) toegestaan is zijn functies verder uit te oefenen.
Katholieke antropologie
De katholieke Kerk en haar theologie heeft altijd gesteld dat er tussen de mens en God een zijns-analogie bestaat de 'analogia entis'. Paus Benedictus XVI benadrukte in zijn lezing in Regensburg deze analogie.
'Het geloof van de Kerk heeft altijd benadrukt dat tussen God en ons, tussen zijn eeuwige Scheppende Geest en onze geschapen rede, er een echte analogie bestaat, waarbij - zoals de Vierde Concilie van Lateranen in 1215 verklaarde – de gelijkenis oneindig veel groter is dan de overeenkomst, maar toch niet tot het punt van de analogie en haar taal wordt losgelaten. God wordt niet goddelijker door hem van ons weg te duwen in een zuiver, ondoordringbaar voluntarisme'.
In 2007 greep hij terug op het 'Gratia supponit naturam' (de genade veronderstelt de natuur):
'Geloof veronderstelt de rede en perfectioneert haar, en de door het geloof verlichte rede vindt de kracht om te stijgen naar de kennis van God en geestelijke werkelijkheden. De menselijke rede verliest niets als hij de inhoud van het geloof opent, veeleer verlangt ze een vrije en bewuste instemming'.
De protestantse theoloog Karl Barth heeft deze analogie een vinding van de antichrist genoemd, omdat binnen deze opvatting natuur en genade samenvloeien. Volgens hem bestaat er een oneindig onderscheid tussen God en de mens en enkel de verkiezende genade kan dit onderscheid overbruggen.
Een ander onderscheid tussen de Reformatie en de katholieke kerk is de opvatting over de vrije wil. De verhouding tussen genade en de vrije wil bleek een van de voornaamste strijdpunten tijdens de Reformatie. Waar de katholieke kerk bleef volhouden dat de genade de vrije wil in stand hield, brachten de reformatoren naar voren dat de mens zo aangetast was door de erfzonde dat de mens een slaaf was geworden. Enkel de genade die 'onwederstandelijk' was kon de mens redden. De vrije wil speelde onder andere een belangrijke rol in de polemiek tussen de katholieke Erasmus en Luther, waarbij eerstgenoemde in reactie op Luthers' Servo arbitrio' (de geknechte wil) in De libero arbitrio diatribe sive collatio (collatie over de vrije wil) het katholieke standpunt bleef verdedigen.[bron?] De goddelijke genade hielp de mens volgens Erasmus om God en Christus te kennen en zelfstandig te kunnen kiezen tussen goed en kwaad. Daarnaast werd naar voren gebracht dat de liefde voor God enkel mogelijk was als het een keuze was van de mens.
Rechten van de mens
Zie ook: Dignitatis humanaeHet fundament voor de katholieke visie op de mensenrechten is de natuurwet, in het bijzonder de 'Waardigheid van de mens', die voortkomt uit het feit dat de mens over een vrije wil, een geweten en een verstand beschikt. De Katholieke Kerk heeft de universele verklaring van de rechten van de mens, zoals aangenomen in 1948 door de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties, nooit formeel erkend, hoewel zij er wel met waardering over heeft gesproken. Zo wijdde paus Johannes XXIII in zijn encycliek Pacem in Terris een hoofdstuk aan de mensenrechten, waarin hij achtereenvolgens ingaat op het recht op het leven en op een menswaardig bestaan, de rechten met betrekking tot de morele en culturele waarden, het recht God te eren volgens de eis van het goed geweten, het recht op de vrije keuze van een levensstaat, de rechten met betrekking tot het economisch leven, het recht van vereniging en associatie, het recht van emigratie en immigratie en de rechten van politieke aard. Zo stelt de toenmalige paus:
- Om met de rechten van de mens te beginnen: iedere mens heeft recht op het leven, op de integriteit van zijn lichaam en op de middelen voor een menswaardig bestaan, vooral op levensonderhoud kleding, huisvesting, rust, medische verzorging en de noodzakelijke diensten van de kant van de staat. Daarom heeft de mens ook het recht op hulpverlening in geval van ziekte, invaliditeit, verlies van echtgenoot of echtgenote, ouderdom, werkloosheid en telkens, als hij buiten zijn schuld de nodige bestaansmiddelen verliest (...) Verder heeft de mens van nature het recht op respect, op zijn goede naam, op vrijheid bij het zoeken naar de waarheid en, met inachtneming van de morele orde en het algemeen belang, op vrijheid in het uiten en verbreiden van zijn mening en in de beoefening van de kunst; hij heeft tenslotte het recht op een waarheidsgetrouwe voorlichting omtrent publieke gebeurtenissen.[25]
Ook het recht op passend onderwijs wordt in de encycliek erkend:
- Eveneens heeft de mens van nature het recht op wetenschappelijke vorming, en bijgevolg op basis-onderwijs en op technische en professionele scholing overeenkomstig het ontwikkelingspeil van zijn eigen politieke gemeenschap. Men moet er naar streven, dat allen, die de nodige begaafdheid bezitten, gelegenheid krijgen tot het maken van hogere studies, zodat zij, voor zover mogelijk, in de samenleving ambten en functies kunnen bekleden, die beantwoorden aan hun natuurlijke talenten en aan de bekwaamheid, die zij zich hebben verworven.[26]
De Kerk erkent het recht op gewetensvrijheid en in het bijzonder op godsdienstvrijheid.[27] Het baseert dit recht op de waardigheid van de menselijke persoon die niet onderworpen mag worden aan van buiten komende dwang waardoor het geweten onder druk wordt gezet, wanneer het zoekt naar de ware godsdienst en zich daaraan gewonnen wil geven"[28] Johannes XXIII stelt in Pacem in Terris:
- Tot de rechten van de mens behoort ook, dat hij God kan eren overeenkomstig de juiste uitspraak van zijn geweten en dat hij voor zich persoonlijk en publiek zijn godsdienst kan belijden (...) Deze ware, aan de waardigheid van kinderen Gods passende vrijheid, die de waardigheid van de menselijke persoonlijkheid niet eer handhaaft, staat boven alle geweld en onrecht.[29]
Paus Johannes Paulus II gaf in 1991 in zijn encycliek Centesimus Annus zijn visie op de basismensenrechten, en formuleerde ze als volgt:
- Het recht op leven, waarvan een wezenlijk deel het recht is om, na verwekt te zijn, te groeien in de schoot van de moeder.
- Het recht om te leven in een gezin dat één is, en in een moreel milieu dat gunstig is voor de ontwikkeling van de eigen persoonlijkheid.
- Het recht om het eigen verstand en de eigen wil te doen rijpen in het zoeken en het kennen van de waarheid.
- Het recht om deel te nemen aan de arbeid om de aardse goederen ten nutte te maken en om uit die arbeid het levensonderhoud van zichzelf en van zijn dierbaren te winnen.
- Het recht om vrij een gezin te stichten en om kinderen te ontvangen en op te voeden door de seksualiteit op verantwoorde wijze te beleven.
- Bron en synthese van deze rechten is in zekere zin de godsdienstvrijheid, begrepen als recht om in de waarheid van het eigen geloof te leven en in overeenstemming met de transcendente waardigheid van de eigen persoon.[30]
Paus Benedictus XVI benadrukte in zijn encycliek Caritas in Veritate (= Liefde in Waarheid) uit 2009 dat het recht op voedsel en water een centrale rol speelt:
- Het recht op voedsel, evenals het recht op water, speelt een belangrijke rol bij het verwerven van andere rechten, bovenal het fundamentele recht op leven. Daarom is het noodzakelijk dat er een solidair bewustzijn ontstaat, dat voedsel en de toegang tot water als algemene rechten van alle mensen beschouwt, zonder onderscheid of discriminatie.[31]
Eveneens bevestigt hij het recht op godsdienstvrijheid, waarbij hij opmerkt dat dit recht bedreigd kan worden door zowel atheïsme als religieus fanatisme:
- Daar moet echter aan toegevoegd worden dat buiten het religieuze fanatisme dat in sommige gebieden de uitoefening van het recht op godsdienstvrijheid belemmert, ook de stelselmatige bevordering van religieuze onverschilligheid of praktisch atheïsme door veel landen indruist tegen de behoeften van de ontwikkeling van de volken, door hen te beroven van geestelijke en menselijke rijkdommen. God staat garant voor de ware ontwikkeling van de mens want, omdat Hij hem naar Zijn beeld geschapen heeft, is Hij ook de grond van zijn transcendente waardigheid en voedt zijn basisverlangen “meer te zijn”. De mens is niet zoiets als een verloren atoom in een toevallig universum, maar een schepsel Gods, dat van Hem een onsterfelijke ziel ontvangen heeft en dat Hij van eeuwigheid heeft liefgehad.[32]
Mariaverering en het Rozenkransgebed
De Katholieke Kerk kent vier Mariale dogma’s: Maria ‘Moeder van God’ (Theotokos), de maagdelijke geboorte, Maria onbevlekt ontvangen (dit wordt vaak verward met de maagdelijke geboorte van Jezus. Met het dogma wordt echter bedoeld dat Maria zonder erfzonde was) en Maria tenhemelopneming. Binnen sommige Mariale kringen klinkt de roep om het afroepen van een vijfde Mariaal dogma: Maria Coredemptrix (‘Maria medeverlosseres’). Hoewel deze titel geen noviteit is in de geschiedenis, stuit deze term binnen de Kerk op kritiek en tegenstand, omdat zij tot misverstanden zou kunnen leiden en de oecumenische dialoog met de protestantse kerkgenootschappen zou kunnen bemoeilijken. De aanduiding ‘co’ (mede) kan immers zowel een gelijkheid (zoals in het woord 'medemens') als een ongelijkheid (als in 'medewerker' = ondergeschikte) aanduiden, waarbij van een gelijkheid geen sprake kan zijn daar het tot het onveranderlijke geloofsgoed van de Kerk behoort dat Christus de enige middelaar is tussen God en de mensen. Zowel Pius XII als de concilievaders tijdens Vaticanum II hebben de term daarom bewust willen vermijden. In 1997 riep het Vaticaan in het Poolse Mariabedevaartsoord Częstochowa een theologische commissie bijeen, die het verlangen naar zo'n vijfde dogma zou moeten bestuderen. De zestien katholieke mariologen van deze commissie, aangevuld met vijf deelnemers uit protestantse en orthodoxe kerkgenootschappen, waren unaniem in hun conclusie: dit dogma zou een breuk betekenen met de mariologische bakens die het Tweede Vaticaans Concilie heeft uitgezet.[bron?] Paus Benedictus XVI heeft zich bovendien duidelijk uitgesproken tegen het gebruik van de titel "Medeverlosseres".[33][bron?] Ook de Catechismus van de Katholieke Kerk vermijdt deze titel.
Een onderscheid moet gemaakt worden tussen de kerkelijk Mariologie en de Mariale volksdevotie die in sommige gevallen buiten de kerkelijke verantwoordelijkheid valt. Daarnaast is een katholiek niet verplicht geloof te hechten aan Mariaverschijningen of wonderen op voorspraak van Maria, hoewel deze in sommige gevallen een kerkelijke erkenning hebben ontvangen (waarmee gezegd wordt dat ze geloofd mogen worden).
De basis van de Mariaverering (en heiligenverering) is de idee dat de Kerk op aarde zich in gebed kan verenigen met de Kerk (de heiligen) in de hemel (men spreekt in het credo van de 'gemeenschap van de heiligen'). De verering van Maria moet daarom in zekere zin onderscheiden worden van de verering van de Drie-eenheid, hoewel Maria slechts naar dit mysterie verwijst, zodat beide weer verbonden zijn. Het gebed tot of met Maria is daarom altijd gericht tot Christus. Binnen de katholieke dogmatiek wordt in elk geval aanvaard dat de vrije instemming van Maria de geboorte van haar zoon mede mogelijk heeft gemaakt. Ook wordt er door katholieke exegeten gewezen op het Magnificat (lc. 1, 26-55), Joh. 19-26 en de Openbaringen waar de 'Vrouwe' verschijnt. Aanvaard is verder de verbinding tussen Maria en de Kerk (Mater Ecclesiae), waarbij Maria fungeert als volmaakt model van de Kerk, daar de gelovige met haar instemt met het heilsplan van de Vader. Haar instemming wijst de weg (Hodoghitria) naar Jezus. De uitdrukking 'per Mariam ad Iesum' moet in dit verband worden verstaan. De betekenis van Maria kan daarom alleen worden begrepen, waar Maria naar Jezus verwijst.
Het meest kerkelijke gebed is het Ave Maria (het 'Weesgegroet') dat als terugkerende aanroeping tijdens het Rozenkransgebed wordt gebeden. Tijdens het bidden hiervan gedenkt men de geloofsgeheimen (het woord 'geheim' dient men op te vatten in de betekenis van 'mysterie'). Er zijn er twintig. Per vijf gegroepeerd staan deze bekend als de 'blijde', de 'droevige' en de 'glorievolle' geheimen. In 2002 heeft paus Johannes Paulus II, bij de aanvang van het Jaar van de Rozenkrans, daar de 'vijf geheimen van het Licht' aan toegevoegd. Bij elkaar geven de 'geheimen' een soort samenvatting van het evangelie. Bij de volledige rozenkrans worden er 15 Onze Vaders en 150 Weesgegroetjes gebeden. Bij de verkorte versie van het rozenkransgebed die ook wel het rozenhoedje genoemd wordt worden slechts 5 Onze Vaders en 50 Weesgegroetjes gebeden. Hiervoor gebruikt men meestal de rozenkrans of paternoster (met zijn 5 grote en 50 kleine kralen). De tien Ave Maria's worden daarbij steeds afgewisseld met een Onze Vader. Paus Leo X gaf in 1520 officieel goedkeuring aan het gebed en het leergezag van de Kerk heeft de rozenkrans sindsdien steeds aanbevolen.
Eschatologie: hemel, hel en vagevuur
De Katholieke Kerk leert dat zij die in staat van genade sterven verenigd zullen worden met Christus in de hemel, waarbij de hemel als een vereniging met Christus moet worden verstaan. Zij echter die in een toestand van doodzonde (= een zware zonde in volledige vrijheid en met volledige kennis begaan) die niet is vrijgekocht door een volmaakt berouw (= een berouw uit liefde) of een onvolmaakt berouw en het sacrament van boete en verzoening blijven tot in de eeuwigheid gescheiden van de goddelijke liefde in de hel.
Naast de hel erkent de Katholieke Kerk het bestaan van het vagevuur, een periode van loutering na de dood waarin de begenadigde zijn tijdelijke straffen (= de wanorde die reeds vergeven zonden in de mens hebben aangericht) uitboet en door Christus omgevormd wordt alvorens het eeuwig leven binnen te gaan. Het gaat hier dus om een tijdelijk proces. Het verblijf in het vagevuur kan verkort of opgeheven worden door de gebeden, aalmoezen en offers van de kerk of door middel van aflaten die voortvloeien uit de overvloedige verdiensten van de Kerk. De gewone voorwaarde voor een aflaat is het ontvangen van het sacrament van boete en verzoening (de biecht), de communie, een gebed voor de paus, aangevuld met een werk van boete (bijvoorbeeld een dagelijks gebed of een pelgrimage). Daarnaast stelt zij dat het mogelijk is dat men onmiddellijk verenigd zal worden met Christus als men op aarde deze straffen reeds heeft uitgeboet (bijvoorbeeld in het geval van een martelaarschap). Ten slotte gelooft de Katholieke Kerk in de wederkomst van Christus, waarin hij definitief over de wereld zal oordelen en zijn schepping zal voltooien.
Binnen de katholieke kerk is sprake geweest van een minimalistische heilsverwachting (Augustinus) en een maximalistische (Origenes, Theresia van Lisieux, Gregorius van Nyssa, paus Johannes XXIII, Hans Urs von Balthasar, Karl Rahner en volgens sommigen ook paus Johannes Paulus II). Deze laatste groep wordt verweten te geloven in een Alverzoening (ook wel: Apokatastasis of universalisme). Deze leer betekent dat alle mensen, al dan niet na een tijdelijke straf, uiteindelijk door de genade van Christus gered zullen worden. Hoewel deze opvatting niet tot de kerkelijke leer behoort, heeft de kerk geen uitspraak gedaan over wie (concreet persoon) het eeuwig leven zullen binnengaan. Wel heeft zij naar voren gebracht dat alle mensen van goede wil uiteindelijk naar de hemel kunnen gaan. Ook paus Benedictus XVI heeft in zijn encycliek Spe Salvi (In hoop gered) uit 2007 zich uitgesproken over de toekomstverwachting. Hij stelt dat er heiligen zijn en zondaars die alle liefde in hun leven hebben vertrapt, maar dat 'de ervaring leert dat noch het één, noch het ander het normale geval is in het menselijk bestaan. Bij verreweg de meeste mensen, zo mogen we aannemen, blijft er een laatste, innerlijke openheid voor de waarheid, voor de liefde, voor God, aanwezig in het diepste van hun wezen.'[34] De ontmoeting met God zal ongetwijfeld een pijnlijke ontmoeting zijn, zo stelt de paus, maar:
- in de pijn van deze ontmoeting, waarin ons het onreine en zieke van ons bestaan geopenbaard wordt, is redding. Zijn blik, de aanraking van Zijn hart, geneest ons in een ongetwijfeld pijnlijke omvorming “om zo te zeggen, door het vuur heen”. Maar het is een zalige pijn, waarin de heilige macht van Zijn liefde ons brandend doordringt, zodat wij eindelijk geheel onszelf worden en daardoor geheel aan God toebehoren.[34]
Benedictus XVI geeft hiermee een positieve uitleg van het vagevuur, waarin met name de reddende (soteriologische) kracht van Christus centraal komt te staan.
Diaconie en caritas
In het hart van de Kerk staat de caritas, de liefde tot de naaste, die onder meer tot uiting moet komen in de diaconie. Het woord diaconie is afgeleid van het Griekse 'diakonia', wat 'dienst' betekent, in het bijzonder de dienst aan de mensen. Sinds de middeleeuwen spelen in het kerkelijk denken over diaconie de zogenaamde Zeven Werken van Barmhartigheid een bijzondere rol (de hongerigen spijzen, de dorstigen laven, de naakten kleden, de vreemdelingen herbergen, de zieken bezoeken, de gevangenen bezoeken, en de doden begraven), waarbij een onderscheid wordt gemaakt tussen geestelijke en lichamelijke werken, fysieke en geestelijke noden. Naast de verkondiging van Gods woord (kerygma-martyria) en het vieren van de sacramenten (leiturgua) behoort de dienst aan de naasten tot de kernopdrachten van de Kerk. Vanaf het begin van heeft de Kerk het daarom als een voorname taak (opus proprium) gezien te zorgen voor armen, zieken en weduwen.
De Diaconie is een opdracht aan alle gelovigen, maar tevens aan de kerk in zijn geheel, zodat er van organisatie sprake kan zijn. De diaconie is enerzijds gericht op de koinonia, de kerkelijke gemeenschap. Immers 'in de gemeenschap van de gelovigen mag er geen armoede bestaan in de zin dat iemand verstoken is van de goederen die voor een menswaardig bestaan noodzakelijk zijn'.[35] Anderzijds strekt zij zich uit tot buiten grenzen van de kerk. Met name de Gelijkenis van de barmhartige Samaritaan wordt daarbij vaak als uitgangspunt genomen (Lc. 10:25-37). In de encycliek Sollicitudo rei socialis (1987) bracht paus Johannes Paulus II naar voren dat katholieken bereid moeten zijn met andere charitatieve instellingen samen te werken. Kenmerkend voor de katholieke diaconie moet echter zijn dat zij belangeloos is en onafhankelijk van partijen en ideologieën.[36] Daarnaast moet worden vermeden dat de gever zich als hoger geplaatst zal beschouwen,[37] de ontvanger mag de diaconie op geen enkele wijze als vernederend ervaren. Daarom moet er binnen de katholieke diaconie een zekere wederkerigheid bestaan, waarin de gever als persoon betrokken is en zichzelf ook als zwakke erkent.[38]
Andere documenten die van belang zijn voor de diaconie zijn de encyclieken Rerum Novarum van paus Leo XIII, Mater et Magistra van paus Johannes XXIII en Populorum Progressio van paus Paulus VI. In deze laatste encycliek stelt de paus dat het sociale vraagstuk nu een internationaal vraagstuk geworden is en dat de nood van vele volkeren een appel doet op de Kerk:
- hongerlijdende volken doen thans een dramatisch appèl op de welvarende volken. De Kerk voelt zich als het ware opgeschrikt door deze angstkreet en doet daarom een beroep op iedereen om met liefde gehoor te geven aan deze noodkreet van zijn broeders[39]
Ook de Pauselijke Raad voor Gerechtigheid en Vrede (Pontificium Consilium de Iustitia et Pace) is van betekenis voor ontwikkeling van de sociale leer van de Kerk. Deze raad werd op 6 januari 1967 bij motu proprio Catholicam Christi Ecclesiam door paus Paulus VI opgericht. De Commissie heeft tot doel:
- bij heel het volk Gods het volle bewustzijn te wekken van de plicht, die het in deze tijd heeft te vervullen, de plicht namelijk om de vooruitgang van de arme volken te stimuleren, de sociale rechtvaardigheid onder de volken te bevorderen en aan de minder ontwikkelde volken de hulpmiddelen te verschaffen, waardoor deze zelf hun vooruitgang kunnen verwezenlijken[40]
Caritas moet echter onderscheiden worden van het streven naar (politieke) rechtvaardigheid. Ideologieën die beloven dat een rehtvaardige samenleving hier op aarde bereikt kan worden, zoals het communisme, zijn door de kerk afgewezen. Benedictus XVI wees erop dat een rechtvaardige staat een utopie is en dat de mensheid altijd aangewezen zal blijven op vrije daden van barmhartigheid en belangeloze liefde.[37] Daarnaast stelt hij dat de katholieke caritas geen middel kan zijn om bepaalde doelen mee te bereiken. 'De liefde is om niet (...) Wie in de naam van de Kerk liefdadigheid beoefent, zal nooit proberen de ander het geloof op te dringen'.[37] Dit betekent niet dat het geloof geen rol in de diaconie kan spelen, want 'liefde in haar zuiverheid en onbaatzuchtigheid' is het beste getuigenis 'voor de God waarin wij geloven en die ons tot liefde brengt'.[37]
Binnen de diaconie vervult het ambt van diaken een bijzondere rol. Hierbij moet een onderscheid gemaakt worden tussen een transeunt diaken, een 'overgangsdiaken' (een diaken die na zijn diakenwijdig een priesterwijding zal ontvangen) en een permanent diaken (een diaken die niet tot priester gewijd zal worden en bevestigd kan worden in zijn huwelijkse staat). Het permanent diakenschap is door het Tweede Vaticaanse Concilie nieuw leven ingeblazen. Ook verschillende ordes en congregaties hebben zich door de eeuwen heen toegelegd op de caritas. Daarnaast heeft de Kerk door de eeuwen heen weeshuizen, gestichten, ziekenhuizen, verpleeghuizen en onderwijsinstellingen gesticht. Ook kloosters waren vaak een veilig toevluchtsoord voor behoeftigen.
Geschriften
In het katholicisme staan drie boeken centraal: de Bijbel, het missaal, dat de Schriftlezingen, gebeden en vaste gezangen van de Mis bevat, en het getijdenboek of brevier (= een boek met lezingen, gebeden, psalmen, lofzangen en antifonen die monniken, priesters en vaak ook leken dagelijks bidden). Naast deze drie boeken zijn er nog vele andere boeken en documenten van wezenlijk belang: de pauselijke encyclieken en apostolische exhortaties (bul), de Codex Iuris Canonici (= het canoniek wetboek) en de teksten van de kerkvaders en heiligen. Ook de documenten van de verschillende Roomse congregaties en de Catechismus van de Katholieke Kerk zijn van betekenis. De officiële catechismus verscheen in 1993 onder het pontificaat van Johannes Paulus II. De toenmalige prefect van de Congregatie van de geloofsleer Joseph Kardinaal Ratzinger was voorzitter van de commissie die verantwoordelijk was voor de samenstelling ervan. Naast de officiële catechismus zijn er verschillende catechismussen in omloop die goedgekeurd zijn door de lokale bisschoppen.
De constituties, decreten en verklaringen van de concilies werden in de 19e eeuw verzameld door de Duitse katholieke theoloog Heinrich Joseph Dominicus Denzinger (1819-1883) in de Enchiridion Symbolorum et Definitionum (eerste editie 1854), ook wel kortweg de 'Denzinger' genoemd. Dit werk, met name de editie van Adolf Schönmetzer, S.J., geldt tot de dag van vandaag als een referentiewerk voor de katholieke leer.
Goddelijke eredienst en sacramenten
De Katholieke Kerk beschouwt Christus als het oersacrament, de enige en volmaakte middelaar tussen God en de mensen, die door zijn mystiek lichaam, de Kerk (het grondsacrament) reddend, troostend en helend aanwezig wil zijn in de menselijke geschiedenis teneinde deze van binnenuit te verlossen. De oersacramentaliteit vindt zijn actualisering in de zeven kerkelijke sacramenten, die gedefinieerd worden als heilige tekenen die bewerken wat zij aanduiden (zo duidt de doop niet alleen de verlossing van de erfzonde en de opname in het Lichaam van Christus aan, maar brengt zij deze ook werkelijk tot stand). De sacramenten gaan terug op het woord en leven van Jezus Christus zelf: het doopsel, de eucharistie, met als belangrijk onderdeel de Heilige Communie, het vormsel, het sacrament van boete en verzoening (= de biecht), het Heilig Oliesel, de wijding tot diaken, priester of bisschop en het huwelijk. Doopsel, eucharistie en vormsel vormen samen de sacramenten van de christelijke initiatie.
De sacramenten, met name de Eucharistie, zijn nauw verbonden met het priesterschap. In tegenstelling tot de protestantse kerken waar het ambt in de eerste plaats gericht is op het verkondigen van Gods woord (de prediking), ontleent het katholiek priesterschap in eerste instantie zijn betekenis aan de bediening van de sacramenten.
Eucharistie
De eucharistie, het sacrament van het altaar, wordt beschouwd als het bron en hoogtepunt van het kerkelijk geloofsleven omdat men de verrezen Heer hierin werkelijk en lijfelijk aanwezig weet (= presentia realis) en men door het ontvangen van het sacrament wordt opgenomen in de kruisdood en verrijzenis van Christus. Dit geloofsmysterie heeft de men later inzichtelijk willen maken met de transsubstantiatieleer, waarbij men heeft teruggegrepen op de metafysica van Aristoteles en de scholastiek van Thomas van Aquino. Volgens deze leer veranderen de tekenen van brood en wijn na de priesterlijke consecratie op substantieel niveau (= wezensniveau), hoewel de 'attributen' of (uiterlijke) gedaanten (zoals geur, kleur, vorm, enzovoorts) ongewijzigd blijven. Centraal in de consecratie staan de instellingswoorden:
- Neemt en eet hiervan, gij allen, want dit is mijn Lichaam, dat voor u gegeven wordt. Neemt deze beker en drinkt hier allen uit, want dit is de beker van het nieuwe, altijddurende verbond, dit is mijn Bloed, dat voor u en alle mensen wordt vergroten tot vergeving van de zonden. Blijft dit doen om Mij te gedenken.
De katholieke sacramentsopvatting werd later fel bestreden door sommige reformatoren (Luther bleef echter vasthouden aan een werkelijke aanwezigheid, hoewel hij deze scheidde van het priesterlijk offer) die meenden dat het misoffer op het altaar een verloochening was van de ene, onherhaalbare offerande aan het kruis en van mening waren dat de sacramenten slechts een symbolische waarde hadden en dat de Mis daarom beschouwd moet worden als een 'vervloekte afgoderij' (dit uit zich bijvoorbeeld in de wijze waarop men met het brood en de wijn omgaat: waar in de katholieke kerk de hostie (= het lichaam) ('het Allerheiligste') na de eucharistieviering zorgvuldig wordt bewaard in een tabernakel en door de gelovigen in een monstrans aanbeden kan worden, verliest het brood in de protestantse dienst na de maaltijd des Heren haar sacramentele betekenis en kan daarom voor andere profane doeleinden worden gebruikt). Deze opvatting is echter gebaseerd op een vereenvoudiging van de katholieke sacramentenleer, daar deze het misoffer niet ziet als een relativering van de ene volmaakte offerande, maar als een actualisering daarvan in de geschiedenis, zodat de mensen die in historisch en lijfelijk opzicht verwijderd zijn van het kruisoffer op Golgotha toch in het verlossingswerk kunnen worden opgenomen. Naast de zeven genoemde sacramenten kent de Kerk ook vele sacramentalia: zegeningen en handelingen om het leven te heiligen, in navolging van de sacramenten. Daarnaast behoren ook de getijden, de kerkelijke uitvaart, de verering van heiligen, heiligenbeelden en relieken en de gelofte en de eed tot de goddelijke eredienst (= cultus divinus).
Het doopsel
De vergeving van zonden speelt een centrale rol in het leven van Jezus en de Kerk. Het eerste en belangrijkste sacrament van vergeving is het doopsel, waarin de dopeling met Christus sterft en verrijst. Dit sacrament verlost de mens van de erfzonde en wist al zijn voor het doopsel bedreven zonden uit. Hij ontvangt de heiligmakende genade (habituele genade) en een onuitwisbaar merkteken op de ziel. Tegelijkertijd wordt hij opgenomen in het lichaam van de Kerk. Dit gebeurt bij voorkeur in de paasnacht. De bedienaar giet driemaal doopwater op en over het hoofd van de dopeling zeggende:
- Ik doop u in de naam van de Vader en de Zoon en de Heilige Geest.
De juiste doopformule is essentieel voor de geldigheid van de doop.
De katholieke kerk kent een kinderdoop. Voorwaarde voor zo'n doop is dat bij de ouders de bereidheid moet bestaan hun kind een katholieke opvoeding te geven. Het doopsel wordt toegediend door de priester, maar in geval van nood mag iedereen dopen, zolang dit maar in de naam van de vader, Zoon en Heilige geest gebeurt. De katholieke kerk kent tevens het doopsel van begeerte. Dit betekent dat iemand die buiten zijn schuld niet gedoopt kan worden of zich terstond zou laten dopen als hij Christus zou kennen, zich als gedoopte mag beschouwen. De Katholieke Kerk erkent de doop van de meeste andere Kerken.
Het vormsel
Het vormsel (in het Latijn confirmatio, van het werkwoord firmare = bevestigen) is een sacrament waardoor een gedoopte de kracht van de Heilige Geest ontvangt om zijn geloof standvastig te kunnen belijden en verdedigen. Samen met het doopsel en de eucharistie vormt het sacrament van het vormsel het geheel van de drie initiatiesacramenten van de Katholieke Kerk. De wezenlijke ritus van het vormsel is de zalving met het heilig chrisma van het voorhoofd van de gedoopte, daarna volgt het handoplegging. In de nieuwe Romeinse ritus worden de volgende woorden gesproken:
- Accipe signaculum doni Spiritus Sancti
- Ontvang het zegel van de heilige Geest, de gave Gods
Vaak volgt dan een slag tegen de wang, ter bemoediging.
De oorspronkelijke bedienaar van het vormsel is de bisschop, waarmee wordt aangeduid dat dit sacrament de band met de Kerk versterkt en verdiept. Indien er de noodzaak toe is, kan de bisschop de bevoegdheid om te vormen aan priesters overdragen. Het sacrament van het vormsel wordt doorgaans aan de gelovigen rond het bereiken van de jaren van het verstand (rond 7 jaar) toegediend, tenzij de bisschoppenconferentie een andere leeftijd vastgesteld heeft of er stervensgevaar dreigt of een ernstige reden het anders wenselijk maakt.[41] Christenen die vanuit andere kerken overstappen naar de katholieke kerk en reeds een erkende doop hebben ontvangen, worden meestal meteen gevormd. Daarna ontvangen ze de eerste communie.
De biecht
Voor mensen die na hun doopsel opnieuw tot zware zonden vervallen is de gebruikelijke manier van vergeving het sacrament van boete en verzoening (de biecht). De Katholieke Kerk stelt dat deze vergeving een sterke kerkelijke dimensie heeft. Immers door de zonde verwijdert de mens zich niet alleen van God, maar ook van de gemeenschap van God: de Kerk. Daarom, zo stelt de Kerk, zullen in de vergeving van zonden deze twee dimensies tot hun recht moeten komen: de vergeving zal van God én zijn Kerk moeten komen. Zij baseert zich daarbij onder meer op de woorden uit de Bijbel 'Wier zonden gij vergeeft, hun zijn ze vergeven, en wier zonden gij niet vergeeft, hun zijn ze niet vergeven' (Joh. 20, 22; Mt. 18, 18), waarin de Kerk de volmacht leest die Christus aan de vertegenwoordigers van de Kerk heeft geschonken om in zijn naam zonden te vergeven. De plaatsvervangende zondevergeving wordt uitgedrukt in de absolutieformule van het sacrament van boete en verzoening:
- God, de barmhartige Vader, heeft de wereld met zich verzoend door de dood en de verrijzenis van zijn Zoon en de heilige Geest uitgestort tot vergeving van de zonden; Hij schenke u door het dienstwerk van de kerk vrijspraak en vrede. En ik ontsla u van uw zonden in de naam van de Vader en de Zoon en de heilige Geest.
De Kerk is ervan overtuigd dat er geen zonde is die zij niet kan vergeven. In geval van een doodzonde is men verplicht het sacrament van boete en verzoening (de biecht) te ontvangen. Voorwaarde is dat men oprecht berouw heeft over het begane kwaad en dat men voornemens is zich te beteren en de gevolgen van het kwaad, wanneer mogelijk, te herstellen. Daarnaast moeten alle doodzonden in de biecht genoemd worden. De Kerk maakt onderscheid tussen twee vormen van berouw: een volmaakt en onvolmaakt berouw. Van een volmaakt berouw (contritie) wordt gesproken als het berouw voortkomt uit liefde voor God. Deze vorm van berouw bewerkt automatisch vergiffenis van zonden, hoewel men daarna wel verplicht is de zonde in de biecht te belijden. Een onvolmaakt berouw is een berouw uit afschuw of angst voor de hel (attritie). Deze vorm van berouw wordt in de biecht aangevuld, waarna men is vergeven. Dagelijkse zonden hoeven niet in de biecht genoemd te worden, doch dit wordt door de Kerk wel aanbevolen. Een belijdenis van dagelijkse zonden wordt ook wel een devotiebiecht genoemd. De Kerk stelt dat, wanneer men zich bewust is van een zware zonde, men de Communie niet kan ontvangen. Ook in geval van een openbare zonde (bijvoorbeeld ongehuwd samenwonen, het onderhouden van een homoseksuele relatie) moet men zich van de communie onthouden. Ten slotte zijn er zeer ernstige zonden (die vaak leiden tot excommunicatie) die slechts door de lokale bisschop of door een rechtbank van het Vaticaan kwijtgescholden kunnen worden.
Het sacrament van boete en verzoening bestaat uit verschillende delen. Na de begroeting van de boeteling, belijdt deze zijn zonden en legt de priester de penitentie op en verstrekt goede raad, zodat de penitent de fouten in de toekomst kan vermijden. Vervolgens bidt de biechteling een akte van berouw:
- Heer mijn God, ik heb echt berouw. Ik betreur het dat ik kwaad heb gedaan en het goede heb nagelaten. Door mijn zonden heb ik U beledigd die mijn hoogste goed zijt, en alle liefde waardig. Het is mijn vaste voornemen, mij, met de hulp van uw genade, te bekeren, niet meer te zondigen en te vermijden wat tot zonde kan leiden. Amen
Vervolgens verleent de priester de boeteling "vrijspraak en vrede" door de sacramentele absolutie, de vorm waardoor de genade van vergiffenis geschonken wordt. Hoewel de priester in principe overal biecht kan horen, gebeurt dit volgens de kerkorde meestal in een biechtstoel in de Latijnse Kerk.
De biechtvader is geroepen tot absolute geheimhouding. Deze geheimhouding duldt dus geen uitzonderingen. Wanneer hij zijn biechtgeheim desondanks schendt is hij automatisch geëxcommuniceerd.
Het huwelijk
Het huwelijksverbond, waardoor man en vrouw met elkaar een algehele levensgemeenschap vormen, die uit haar natuurlijke aard gericht is op het welzijn van de echtgenoten en op het voortbrengen en opvoeden van kinderen, is door Christus de Heer tussen gedoopten verheven tot de waardigheid van Sacrament.
— Can. 1055, §1 Codex Iuris Canonici
Het huwelijk is in de Katholieke Kerk een sacrament: een onuitwisbaar merkteken. De wezenlijke eigenschappen van het huwelijk zijn de eenheid en de onontbindbaarheid.[42] Het katholieke huwelijk kan alleen door de dood ontbonden worden, behoudens de uiterst uitzonderlijk gevallen van het paulijns privilege en het petrijns privilege. Het katholieke huwelijk drukt een totaliteit uit, in de zin dat zij de totale mens betreft. De Catechismus van de Katholieke Kerk stelt:
- Het totale karakter van de echtelijke liefde omvat alle componenten van de persoon: appel van het lichaam en van het instinct, kracht van het gevoel en van de affectiviteit, aspiratie van de geest en van de wil. Deze liefde streeft naar een diep persoonlijke eenheid die, boven de vereniging in een vlees uit, een van hart en ziel maakt; zij vereist de onontbindbaarheid en de trouw aan de wederzijdse definitieve overgave en stelt zich open voor de vruchtbaarheid. Kortom, het gaat om de normale kenmerken van iedere natuurlijke huwelijksliefde, maar met een nieuwe zin; kenmerken die de christelijke huwelijksliefde niet alleen zuivert en bevestigt, maar zodanig verheft dat ze uitdrukking worden van echt christelijke waarden.
Het huwelijk is een sacrament dat niet door een priester wordt toegediend. De huwelijkskandidaten dienen elkaar in het bijzijn van een priester het sacrament toe door hun vrije wilsinstemming. Als deze vrije wilsinstemming ontbreekt of als een van de partners de wederzijds over te dragen rechten en plichten van het huwelijk niet of onvoldoende kent, is er van een huwelijk geen sprake en kan het door een kerkelijke rechtbank met terugwerkende kracht nietig worden verklaard, hetgeen betekent dat er nooit een huwelijk heeft plaatsgevonden (van echtscheiding is dan geen sprake). Verder is belangrijk dat de kandidaten open staan voor nieuw leven en dat er geen andere huwelijksbeletselen zijn: zo kan er geen huwelijk gesloten worden tussen bloedverwanten in de rechte lijn (vb. vader en dochter, grootmoeder en kleinzoon) of tussen broers en zusters. Huwelijken tussen bloedverwanten in de zijlijn in de derde of in de vierde graad (vb. broer en zus, oom en nicht, neef en nicht) zijn in principe ongeldig, maar hiervoor kan de plaatselijke ordinaris een dispensatie verlenen.[43]
De Katholieke Kerk erkent het huwelijk tussen een katholiek en een gedoopte niet-katholiek. Wanneer een katholiek met een protestant wil trouwen, heeft hij daar wel de toestemming van de bisschop voor nodig. De niet-katholieke partij moet beloven dat hij de kinderen katholiek zal opvoeden en dat hij geen pogingen zal doen de ander van het katholiek geloof af te brengen. Daarnaast moet hij op de hoogte zijn van de katholieke huwelijksopvatting. Verder moet bij de huwelijkssluiting in een andere christelijke gemeenschap een priester als getuige aanwezig zijn. Wanneer aan deze voorwaarden wordt voldaan wordt over het algemeen toestemming gegeven. Mits bijzondere toestemming kan een katholiek zelfs met een niet-gedoopte trouwen, maar dit huwelijk is geen sacrament.
Voor katholieken is het huwelijk een band tussen een man en een vrouw. De Kerk verzet zich tegen huwelijken van mensen van gelijk geslacht. Een ‘homohuwelijk’ kan niet vruchtbaar zijn zoals wanneer een man en een vrouw hun liefde delen in hun seksuele relatie waaruit van nature kinderen kunnen voortkomen. Binnen de Katholieke Kerk gingen wel stemmen op het huwelijk van homoseksuelen te zegenen.[44] Binnen de officiële leer is daar geen ruimte voor. De kerk neemt mensen die homoseksuele gevoelens hebben zonder voorbehoud op. Tegelijkertijd acht de kerk alle vormen van gelijkgeslachtelijk seksueel contact niet in overeenstemming met de scheppingsorde.
Hoewel uit uitlatingen van paus Franciscus wel werd afgeleid dat de katholieke kerk een tolerantere houding ten opzichte van homoseksuelen begon in te nemen, kwam het Vaticaan in maart 2021 toch met een door Franciscus goedgekeurde verklaring van de Congregatie voor de Geloofsleer die priesters verbiedt huwelijken of partnerschappen tussen mensen van gelijk geslacht in te zegenen. “God zegent geen zonde”, schrijft het Vaticaan.[45]
Het sacrament van de wijding
Het ambt komt in de katholieke kerk tot stand door het sacrament van de wijding. Er is sprake van drie wijdingen, namelijk die tot diaken, priester of bisschop (de paus en de kardinalen worden niet gewijd). Aan de wijding tot priester en bisschop is de verplichting verbonden celibatair te leven. Permanente diakens worden bevestigd in hun levensstaat. Dit betekent dat, wanneer men als diaken getrouwd is, het huwelijk wordt erkend. Wanneer men als diaken echter ongetrouwd is, is het niet langer mogelijk te trouwen.
Aanvankelijk kende de Kerk zeven wijdingsgraden, namelijk achtereenvolgens de ostiarius (= deurbewaarder/koster of kerkbewaarder), lector (= lezer), acoliet (= misdienaar), exorcist (= bezweerder), subdiaken, diaken en priester. De wijding tot bisschop wordt gezien als de volheid van het priesterschap, en dus ingedeeld onder de noemer priester. Soms wordt de bisschopswijding apart genoemd, en dan zijn er acht wijdingsgraden. In de Katholieke Kerk worden de vijf laagste wijdingsgraden (tot en met subdiaconaat) sinds het motu proprio Ministeria quaedam van paus Paulus VI op 1 januari 1973 doorgaans achterwege gelaten.[46] De wijdingen van acoliet en lector werden vervangen door een plechtige ‘aanstelling’. In plaats van het subdiaconaat, waarmee de wijdeling de verplichting tot het celibaat en tot het brevier aanging, kwam een extra gelofte van zuiverheid bij het ontvangen van de wijding tot diaken.
Het sacrament wordt toegediend door de bisschop. Veelal vindt de wijding plaats in de hoofdkerk (kathedraal) van het bisdom. Kenmerkend voor de liturgie, die ingepast wordt in de eucharistieviering zijn de keuze van de kandidaat of kandidaten, de beloften van de wijdelingen, het inroepen van de voorspraak van de heiligen tijdens de litanie van alle Heiligen (de wijdeling ligt daarbij plat ter aarde), de handoplegging in stilte, het wijdingsgebed, de bekleding met liturgische gewaden, de eventuele zalving met het Heilig Chrisma, overhandiging van de bij de functie behorende instrumenten (bijvoorbeeld miskelk en pateen) en de verwelkoming in deze of gene geestelijke stand. In de katholieke kerk kunnen alleen mannen een sacramentele wijding ontvangen.
Naast het sacrament van de wijding kent de Rooms-Katholieke Kerk nog de abtswijding (beter is te spreken van abtszegening) en de maagdenwijding. Dit zijn geen eigenlijke sacramenten, maar sacramentalia (zie bij "Eucharistie").
Het sacrament van de zieken
Het sacrament van de zieken (de ziekenzalving) wordt door de priester toegediend aan ernstig zieken en zij die in doodsgevaar verkeren; zij worden op het voorhoofd en op de handen (in oude ritus op voorhoofd, neus, oren, ogen, mond, handen en soms voeten) gezalfd met speciaal hiervoor gezegende pure olijfolie (materie: oleum infirmorum, zijnde ziekenolie), waarbij tegenwoordig slechts eenmaal deze woorden worden uitgesproken:
- Per istam sanctam unctionem et suam piissimam misericordiam adiuvet te Dominus gratia Spiritus Sancti, ut a peccatis liberatum te salvet atque propitius allevet.
- Moge onze Heer Jezus Christus door deze heilige zalving en door Zijn liefdevolle barmhartigheid u bijstaan met de genade van Zijn Heilige Geest. Moge Hij u van zonden bevrijden, u heil brengen en verlichting geven.
De oude ritus bestaat in het herhalen van een hieraan gelijk gebed bij de zalving van de verschillende ledematen en zintuigen (vorm).
Het sacrament is Bijbels gefundeerd onder meer op de Brief van Jakobus:
- Is iemand onder u ziek? Laat hij de presbyters van de gemeente roepen; zij moeten een gebed over hem uitspreken en hem met olie zalven in de naam des Heren. En het gelovige gebed zal de zieke redden en de Heer zal hem oprichten. En als hij heeft begaan, zal het hem vergeven worden. Belijdt daarom elkander uw zonden en bidt voor elkaar, opdat gij genezing moogt vinden. (Jac. 5, 14-16).
Soms wordt gesproken van laatste sacramenten. Hiermee worden naast de ziekenzalving ook de (laatste) biecht en de (laatste) communie (het viaticum) bedoeld. Andere benamingen voor deze combinatie van biecht, sacrament van de zieken en communie sacramenten der stervenden en sacramenten der zieken.
Liturgie
De liturgie van de Mis gebruikt voornamelijk de Romeinse ritus. Deze kent sinds 1969 twee vormen: de Mis van Paulus VI (= de gewone vorm) en de Tridentijnse ritus (= de buitengewone vorm). De gewone vorm heeft de volgende opbouw:
Openingsriten (Ritus initiales)
- intredezang (Introïtus);
- begroeting van het altaar en de gemeenschap (Salutatio altaris et populi congregatio);
- schuldbelijdenis (Actus poenitentialis);
- gebed om ontferming (Kyrie (mis)), maar dit wordt weggelaten als er een lofzang wordt gezongen;
- lofzang (Gloria);
- openingsgebed;
Woorddienst (Liturgia verbi)
- eerste lezing, uit het Oude Testament (Lectio prima);
- tussenzang of psalm (graduale);
- tweede lezing, uit de Handelingen van de Apostelen of de Brieven van de apostelen (Lectio secunda);
- Alleluia (Acclamatio ante lectionem Evangelii);
- Evangelielezing (Evangelium);
- Homilia of overweging;
- Credo of geloofsbelijdenis (Professio fidei);
- voorbeden (Oratio universalis);
Eucharistische dienst (Liturgia Eucharistica)
- bereiding van de gaven (Praeparatio donorum);
- gebed over de gaven;
- prefatie (Oratio super oblata);
- Sanctus / Heilig of Godsverheerlijking;
- eucharistisch gebed (Prex eucharistica);
- Onze Vader (Pater Noster);
- gebed om vrede (Ritus Pacis);
- broodbreking (Fractio Panis) met Agnus Dei;
- communie (Heilige Communie|Communio);
- communielied/slotlied (soms);
Slotritus (Ritus Conclusionis)
- wegzending en zegen (Ite Missa Est);
Naast de viering van de heilige eucharistie zijn ook het getijdengebed (= het ochtendgebed, het middaggebed, vespers (hoofdbetekenis) het avondgebed en completen, het slotgebed) en de Eucharistische aanbidding belangrijke elementen van de katholieke liturgie. Priesters en kloosterlingen zijn geroepen het getijdengebed dagelijks te bidden. Ook leken echter wordt aanbevolen hieraan deel te nemen.
Liturgisch jaar
In de liturgie van de Mis volgt men de indeling van het kerkelijk jaar / liturgisch jaar, dat niet in de pas loopt met het 'burgerlijk jaar'. Het liturgisch jaar vangt aan met de eerste zondag van de Advent (periode) en wordt ingedeeld in kringen rond de grote feestdagen zoals Kerstmis en Pasen. Naargelang van de dag van het jaar worden door de priesters verschillende liturgische kleur en voor de parament / liturgische gewaden gebruikt: wit (voor de feesten van Christus, Maria en heilige niet-martelaren), rood (voor Pinksteren en martelaren), groen (voor gewone (zon)dagen), paars (voor boetedagen als Advent en Vastentijd, maar ook het huwelijk), zwart (voor rouw en de Goede week) of roze (voor de derde zondag van de Advent en vierde zondag van de Vasten). De kerk kent een A, B en C-jaar, waarin steeds een ander synoptische evangelie, dit wil zeggen dat van respectievelijk Marcus, Mattheüs en Lucas, centraal staat. Het Johannesevangelie neemt een eigen plaats in.
Het liturgisch jaar omvat ook hoogfeesten, feesten en gedachtenissen. Er zijn eveneens een aantal verplichte feestdagen. De katholieke kerk kent nog maar twee verplichte Vastendagen Aswoensdag en Goede vrijdag. Daarnaast worden de gelovigen opgeroepen boete te doen tijdens de veertigdagentijd. In navolging van de vroege kerk worden de grote feestdagen 's nachts gevierd (bijvoorbeeld de Paaswake en de nachtmis tijdens kerst). In het algemeen geldt ook dat de zaterdagavond wordt beschouwd als een zondag.
Kloosterleven, ordes, congregaties, prelaturen en bewegingen
De Katholieke Kerk kent een grote verscheidenheid aan ordes, congregaties, prelaturen en bewegingen. Veelal zijn deze gesticht door een bekende heilige. Bekende ordes en congregaties zijn: de jezuïeten, dominicanen, benedictijnen, trappisten, franciscanen, capucijnen, karmelieten, augustijnen, norbertijnen, kartuizers en sacramentijnen. Meestal vallen deze ordes niet onder het gezag van de plaatselijke bisschop, maar zijn ze via een generaal-overste verbonden met Rome. Daarnaast kent de Kerk sinds 1965 ook de rechtsvorm van een personele prelatuur, een niet-territoriaal gebonden kerkrechtelijke organisatiestructuur waarin leken geïncorporeerd en seculiere priesters geïncardineerd kunnen zijn, met een prelaat aan het hoofd die direct onder het gezag van de paus valt. Op dit ogenblik is het Opus Dei de enige personele prelatuur. In de recente geschiedenis kwamen ook nieuwe (leken)bewegingen op, zoals het Focolare (opgericht in 1943), Foyers de Charité (gesticht in 1936), de katholieke charismatische vernieuwing en Sant'Egidio (ontstaan in 1968).
De meeste ordes en congregaties leven in kloosters om zich toe te leggen op gebed, vaak in combinatie met handwerk (= "ora et labora", oftewel "bid en werk"). Een klooster wordt geleid door een abt of een abdis. Onder hem of haar staat de prior. Er zijn aparte kloosters voor mannen en vrouwen.
Seksueel misbruik
Sinds de jaren 1990 zijn vele gevallen van seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk bekend geworden, waarbij priesters en ander kerkelijk personeel zich systematisch vergrepen aan minderjarigen in vele landen.
Geloofsbelijdenissen
In de Katholieke Kerk worden twee geloofsbelijdenissen gebruikt. Het credo van Nicea-Constantinopel wordt meestal in het Latijn gezongen.
Apostolische geloofsbelijdenis, de twaalf artikelen van het geloof
- Ik geloof in God, de Almachtige Vader, Schepper van hemel en aarde.
- En in Jezus Christus, Zijn enige Zoon, onze Heer,
- Die ontvangen is van de Heilige Geest, geboren uit de Maagd Maria,
- Die geleden heeft onder Pontius Pilatus, is gekruisigd, gestorven en begraven,
- Die nedergedaald is ter helle, de derde dag verrezen uit de doden,
- Die opgestegen is ten Hemel, zit aan de rechterhand van God de Almachtige Vader,
- Van daar zal Hij komen oordelen de levenden en de doden.
- Ik geloof in de Heilige Geest;
- De heilige katholieke Kerk, de gemeenschap van de Heiligen;
- De vergeving van de zonden;
- De verrijzenis van het lichaam;
- Het eeuwig leven. Amen.
Geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel
- Ik geloof in één God, de almachtige Vader,
- Schepper van hemel en aarde, van al wat zichtbaar en onzichtbaar is.
- En in één Heer, Jezus Christus, de eniggeboren Zoon van God, vóór alle tijden geboren uit de Vader.
- God uit God, Licht uit Licht, ware God uit de ware God.
- Geboren, niet geschapen, één in wezen met de Vader: door wie alles geschapen is.
- Die voor ons mensen en omwille van ons heil uit de hemel is neergedaald.
- En het vlees heeft aangenomen door de heilige Geest uit de Maagd Maria: en mens is geworden;
- die voor ons ook werd gekruisigd; onder Pontius Pilatus heeft geleden en is begraven.
- Ook is hij volgens de schriften verrezen op de derde dag;
- Hij is opgeklommen ten hemel; zit aan de rechterhand van de Vader.
- En hij zal wederkomen in heerlijkheid om levenden en doden te oordelen.
- Hij wiens rijk geen einde zal hebben.
- En in de heilige Geest, de Heer die levend maakt;
- die voortkomt uit de Vader en de Zoon;
- die met de Vader en de Zoon samen wordt aanbeden en verheerlijkt;
- die gesproken heeft door de profeten.
- En in de éne, heilige, katholieke en apostolische Kerk.
- Ik belijd één doopsel tot vergeving van de zonden.
- En ik verwacht de opstanding van de doden.
- En het toekomstig eeuwige leven.
- Amen.''
Zie ook
- Hiërarchie van de Katholieke Kerk
- Lijst van rooms-katholieke bisdommen
- Lijst van kerkhistorische personen
- Oudkatholieke Kerk
- Seksueel misbruik binnen de Rooms-Katholieke Kerk
Externe links
- ↑ Witte rook, nieuwe paus gekozen, NOS, 13 maart 2013
- ↑ (Engels) How Did the Catholic Church Get Her Name?, Kenneth D. Whitehead, 1996
- ↑ (Engels) McClintock, John, Cyclopaedia of Biblical, Theological, and Ecclesiastical Literature, Harper & Brothers, original from Harvard University, 1889.
- ↑ Eerste gebruik van de term katholiek door Ignatius van Antiochië
- ↑ Rooms-Katholiek / rooms-katholiek, Onze Taal. Geraadpleegd op 26 december 2020.
- ↑ Vaticaan: 17,8 procent van de wereldbevolking is rooms-katholiek. Katholiek Nieuwsblad (9 maart 2016).
- ↑ Aantal katholieken wereldwijd neemt toe, Kerk & Leven, 28 april 2021
- ↑ Zeer kort relaas over de vernietiging van de Indiën
- ↑ Staat de katholieke Kerk vrouwelijke priesters toe?. www.hetkatholiekegeloof.nl. Geraadpleegd op 17 februari 2020.
- ↑ Paus benoemt voor het eerst een vrouw op managementpositie Staatssecretariaat, Katholiek Nieuwsblad, 16 januari 2020.
- ↑ Zoeken in kerkelijke documenten en berichten. Geraadpleegd op 28 april 2018.
- ↑ Catechismus van de Katholieke Kerk
- ↑ Betrekking hebbend op het zijn als filosofische categorie
- ↑ Catechismus van de Katholieke Kerk, blz. 2033
- ↑ Catechismus van de Katholieke Kerk, blz. 824
- ↑ SENSUS FIDELIUM, WHAT IS IT? AND WHY IS IT IMPORTANT TO THE CHURCH NOW? | ABYSSUS ABYSSUM INVOCAT / DEEP CALLS TO DEEP
- ↑ Lumen Gentium, Dogmatische Constitutie van de Kerk
- ↑ Lumen Gentium, 8
- ↑ Vgl. Tweede Vaticaans Concilie, Decreet over de oecumene, Unitatis Redintegratio (21 november 1964), 22
- ↑ Benedictus XVI Het licht der wereld. (p.110)
- ↑ Bibliotheca Rosenthaliana, Amsterdam
- ↑ Catechismus van de Katholieke Kerk, blz. 286
- ↑ Johannes Paulus II, Veritatis Splendor, (Hs. 2.1.67)
- ↑ Johannes Paulus II, Veritatis Splendor, (Hs. 2.1.72)
- ↑ Johannes XXIII, Pacem in Terris (Hs. 1.1. en 1.2 art. 13)
- ↑ Johannes XXIII, Pacem in Terris (Hs. 1.1. en 1.2 art. 12)
- ↑ Verklaring Dignitatis humanae, Tweede Vaticaans Concilie
- ↑ Paus Paulus VI, Toespraak tot het College van Kardinalen, in: Insegnamenti di Paolo VI, 14 (1976), 1088-1089
- ↑ Johannes XXIII, Pacem in Terris (Hs. 1.3 art. 14)
- ↑ Johannes Paulus II, Encycliek Centesimus Annus, 47: AAS 83 (1991), p. 851-852
- ↑ Benedictus XVI, Caritas in Veritate (2009), 27
- ↑ Benedictus XVI, Caritas in Veritate (2009), 29
- ↑ The Mary Heresy: Papal support for Co-Redemptrix?, derde alinea, door: David Gibson, 28 mei 2009, opgehaald: 07/02/2010. "formula `Co-redemptrix' departs to too great an extent from the language of Scripture and of the (church) Fathers and therefore gives rise to misunderstandings."(Benedictus PP. XVI, 2000)
- ↑ 34,0 34,1 Benedictus XVI, Spe Salvi, 2007
- ↑ Benedictus XVI, Deus Caritas est, (pagina 29)
- ↑ Benedictus XVI, Deus Caritas est, (pagina 43)
- ↑ 37,0 37,1 37,2 37,3 Benedictus XVI, Deus Caritas est, (pagina 47)
- ↑ Benedictus XVI, Deus Caritas est, blz. 47
- ↑ aldaar, 3
- ↑ aldaar, 5
- ↑ Wetboek van Canoniek Recht, canon 891
- ↑ Can. 1056 Codex Iuris Canonici
- ↑ Can. 1078, §3 Codex Iuris Canonici
- ↑ 'Katholieke kerk moet homohuwelijk zegenen', vindt Konferentie Nederlandse Religieuzen in Den Bosch, Omroep Brabant, 22 mei 2015.
- ↑ Responsum of the Congregation for the Doctrine of the Faith to a dubium regarding the blessing of the unions of persons of the same sex, 15.03.2021, Congregation for the Doctrine of the Faith, 15 maart 2021.
- ↑ (Engels) Ministeria quaedam, motu proprio van paus Paulus VI op 15 augustus 1972
