Uit het dagboek van een zuster
DINSDAG 31 OCTOBER 1944
Even voor negen gaat het bericht door het huid: “de toren zal vallen!”. Zes kerkverwoesters klommen na de Mis van acht uur den toren in, munitie op den rug. Het alarmsignaal ratelt door het huis, de meeste vluchten de kelder in, want de kerk staat zo angstig dicht bij ons huis: een geweldig gekraak en ..... onze mooie kerk was één puinhoop. Rondom het huis hing een wolk van stof en gruis zodat we de boerderij en de bomen in ons binnentuintje niet meer zagen staan.
De schade aan ons huis was ook aanzienlijk; grote brokstukken van de kerk waren tegen de voorkant van het huis gevallen. We stonden verslagen! En de aanblik van de kerk: meer dan treurig. De spits van de toren met het beeld van Maria nog erin, stond rechtop midden in de kerk. (Deze is later herbouwd door Weterings Bouwbedrijf)
In de namiddag begonnen de Engelsen te vuren en de Duitsers dienden van antwoord, lang niet mals. Zeer onrustige nacht in de kelders. In de sectiekamer werd een kindje geboren en Zr. Appelhof diende in No. 3 de nooddoop toe. Er werd geweldig geschoten: omstreeks half twee kwamen er herauten van de O.B. door de kelder met de boodschap: “Wij zijn Engels”. ’t Was te mooi om waar te zijn, maar toen even daarna Jan Broeders het bevestigde en ze dat hij al enige van onze bevrijders de hand gedrukt had, geloofden wij het en baden dankbaar het Te Deum. Zonder enig persoonlijk letsel waren we vrij! Onder de burgers vielen die dag zes slachtoffers, waaronder ook een kind van onze school.
WOENSDAG 1 NOVEMBER 1944
Een vreemd Allerheiligenfeest, geen gezongen H. Mis. ’s Middags tussen 1 en 3 kwamen de eerste Tommy’s in het ziekenhuis. Om 3 uur begon het Lof: mensen in de kapel waren met oranje getooid. Er komen enige vliegmachines over en even daarna volgen er vier of vijf geweldige klappen, dat allen verschrikt de kapel uithollen naar de kelder. Bij de deur tussen huis en school stond een angstig gillende menigte, afkomstig uit de schuilkelder van de bewaarschool, waar Lof voor de parochie was geweest. Vol onrust gaan we die avond naar bed. Er gingen geruchten, dat onze school en een gedeelte van het huis in de weg stonden voor de beschieting van Geertruidenberg. Gelukkig bleek deze vrees ongegrond.
Volgens wijze raad sliepen we die dag niet op de strozakken, maar zochten we gekleed en wel, een zitplaats.