Margaretha van Frankrijk (1310-1382)
| Margaretha van Frankrijk | ||
|---|---|---|
| 1310-1382 | ||
| Bestand:Le Boucq - Marguerite de France (1310-1382).jpg | ||
Portret van Margaretha van Frankrijk uit Recueil d'Arras.
| ||
| Vrijgravin van Bourgondië | ||
| Periode | 1361-1382 | |
| Voorganger | Filips van Rouvres | |
| Opvolger | Lodewijk I | |
| gravin van Artesië | ||
| Periode | 1361-1382 | |
| Voorganger | Filips van Rouvres | |
| Opvolger | Lodewijk I | |
| Vader | Filips V van Frankrijk | |
| Moeder | Johanna II van Bourgondië | |
| Dynastie | Huis Capet | |
| Partner | Lodewijk I van Vlaanderen | |
| Kinderen | Lodewijk II van Vlaanderen | |
.jpg){kind=link}
Margaretha van Frankrijk (ca. 1312[1] - 9 mei 1382) was een Franse prinses uit de dynastie van de Capetingen. Door haar huwelijk met graaf Lodewijk I van Vlaanderen was ze vanaf 1322 gravin van Vlaanderen en nam zij de regering na de dood van haar man in 1346 op zich als voogd van haar zoon Lodewijk van Male. Door de dood van haar kinderloze verwant Filips van Rouvres werd ze in 1361 bovendien gravin van Artesië en vrijgravin van Bourgondië.
Leven
Margaretha kwam als tweede dochter van de latere Franse koning Filips V en paltsgravin Johanna II van Bourgondië, gravin van Artesië ter wereld. Overeenkomstig de afspraken van het verdrag van Parijs, trouwde Margaretha op 21 juli 1320 met Lodewijk I, de latere graaf van Vlaanderen, Nevers en Rethel. De verbintenis zou de pas gesloten vrede tussen Lodewijks grootvader, de Vlaamse graaf Robert III, en Margaretha's vader Filips bezegelen.
Nadat haar man in 1346 in de slag bij Crécy was gevallen, nam zij de politieke verantwoordelijkheid voor zijn gebieden op zich en was de drijvende kracht achter het huwelijk van haar zoon Lodewijk met Margaretha van Brabant, dochter van hertog Jan III van Brabant. Nadat haar zoon mondig was geworden, zorgde ze voor een vasthouden aan de Frans-Vlaamse alliantie. Daarnaast was ze als bemiddelaarster tussen haar zoon en het opstandige Gent actief,[2] doch kon de strijd tijdens haar leven niet bijleggen.
Toen de kleinzoon van haar oudere zus Johanna, de Bourgondische vrijgraaf Filips van Rouvres, in 1361 kinderloos stierf, erfde ze het vrijgraafschap Bourgondië en het graafschap Artesië. In haar hoedanigheid als gravin van Artesië en Bourgondië had zij een groot aandeel in het in 1369 gesloten huwelijk tussen haar kleindochter Margaretha van Vlaanderen en de Bourgondische hertog Filips de Stoute.
Na haar dood op 9 mei 1382 werd Margaretha van Frankrijk in de graftombe van de Franse koningen, de kathedraal van Saint-Denis in Parijs, ter aarde besteld.[3]
Voorouders
| Voorouders van Margaretha van Frankrijk | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Overgrootouders | Filips III van Frankrijk (1245-1285) ∞ 1262 Isabella van Aragón (1247-1271) |
Hendrik I van Navarra (1240-1274) ∞ 1269 Blanca van Artesië (1248-1302) |
Hugo van Chalon (1220-1266) ∞ 1236 Adelheid van Bourgondië (1209-1279) |
Robert II van Artesië (1250-1302) ∞ 1262 Amicia van Courtenay (1250-1275) | ||||
| Grootouders | Filips IV van Frankrijk (1268-1314) ∞ 1284 Johanna I van Navarra (1273-1305) |
Otto IV van Bourgondië (1248-1303) ∞ 1285 Mathilde van Artesië (1270-1329) | ||||||
| Ouders | Filips V van Frankrijk (1293-1332) ∞ 1307 Johanna II van Bourgondië (1291-1330) | |||||||
Noten
- ↑ M. Vandermaesen, art. Margarete (Margaretha) v. Frankreich, in Lexikon des Mittelalters 6 (2002), col. 240.
- ↑ M. Vandermaesen, art. Margarete (Margaretha) v. Frankreich, in Lexikon des Mittelalters 6 (2002), col. 241.
- ↑ C. Cawley, CAPET, fmg.ac (2006-2016).
Luafout in Module:Authority_control op regel 975: attempt to index field 'wikibase' (a nil value)
Referenties
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Margarete von Frankreich († 1382) op de Duitstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- M. Vandermaesen, art. Margarete (Margaretha) v. Frankreich, in Lexikon des Mittelalters 6 (2002), coll. 240–241.