Het Raamsdonk van toen
"Onze opvoeding was op gehoorzaamheid gebaseerd"
Raamsdonk vroeger is in mijn herinnering 'n mooi, klein en vooral groen dorpje. Bijna overal stonden bomen voor huizen. Het dorp was niet meer dan één lange straat aan weerszijden waarvan je de polder in keek. De weilanden waren omzoomd met knotwilgen. Dát dorp is er niet meer.
Als ik me in gedachten zestig jaar terug verplaats, dan zie ik me met andere kinderen naar de school gaan - ik ging ik de protestantse school - met een schortje voor en wit geschuurde klompjes aan met een riempje erover. We konden heel rustig over de straat lopen, want verkeer was er nog niet. De enige auto die er toen in Raamsdonk was hoorde toe aan een man tegen wie we oom zeiden (maar een echte oom was hij niet van ons), de eigenaar van leerlooierij Van Dongen. En die auto stond meestal op stal. De looierij stond hier aan de overkant, het gebouw is nu afgebroken. Er werd eigenlijk niet eens gelooid. Ik herinner me dat er een grote wals in stond, waarmee dikke stukken leer gewalst werden. Soms mochten wij er spelen.
Om de weg naar school te bekorten liepen wij door een paadje dat tussen twee heggen door ging en die heggen waren van boven zo naar elkaar toegegroeid dat ze als het ware een poort vormden. Dat was erg poëtisch, maar ook geheimzinnig. Wij noemden het dan ook het spookweggetje. Als het veel geregend had was het helemaal modderig, maar dat was voor ons, op onze klompen, niet erg. Alleen gebeurde het wel eens, dat er een klomp in de modder vastzoog en dat je het riempje lostrok. De kunst was dan om, op één been staande, met de klomp van een ander, die dus ook op een been moest staan, het riempje weer vast te timmeren".
Gré Konings wordt helemaal poëtisch als ze vertelt over haar dorp zoals dat volgens haar herinnering in haar kinderjaren was. „In het voorjaar", zegt ze, „vond ik het net of heel ons dorp bloeide. Er stond heel veel meidoorn en het rook overal zo lekker. Kijk, en dat is allemaal veranderd.
Er is op het ogenblik een groep actief die het dorp weer nieuw groen wil geven. En ik wil het best. Voor ons huis stonden vroeger ook bomen. Die zijn weggehaald om, net als bij veel mensen, meer licht binnen te laten. Dat was gezonder. Er stond, weet ik nog, een geweldige beuk en een boom die ik nooit meer ergens gezien heb, een die in zijn bloei prachtige schermen droeg. Ik wil er binnenkort ook weer bomen terug laten zetten".
Gehecht
Als Gré Konings het over ,,ons huis" heeft, dan bedoelt ze het huis waarin ze nu nog woont aan de Schansstraat en dat haar vader daar heeft laten bouwen op grond die daarvóór akker was. „Mijn vader was hier kantoorhouder van de P.T.T. Hij is heel lang bang geweest dat hij nog eens overgeplaatst zou worden. Dat wilde hij helemaal niet, want hij was, net als ik nu, heel erg aan Raamsdonk gehecht. Onze familie - en daar heb ik een stamboom van - woont hier al eeuwen. Toen hij tenslotte de zekerheid had dat hij in Raamsdonk kon blijven heeft hij dit huis laten bouwen, met een kantoorruimte eraan. Weet je wat ik me van mijn vader nog goed herinner? Hij was een hartstochtelijk jager. En tegen het jachtseizoen polste hij de boeren die in zijn kantoor kwamen om te weten te komen of er veel wild zat. Dan konden ze werkelijk uren staan praten. Dat kon toen best, want zo druk was het niet". De familie Konings behoorde tot het protestantse deel van de Raamsdonkse bevolking. Gré Konings: ,,Dat was een minderheid. Wij hielden het er altijd op, dat een derde van
Door Gre Konings
