Overlijden Patrick Marcelissen, voorzitter Stichting Raamsdonkse Karnaval (SRK)
25 augustus 2021 - Afgelopen zondag is geheel onverwacht onze voorzitter, Patrick Marcelissen, overleden. Het valt het bestuur van de SRK erg zwaar dit mee te moeten delen.
Patrick was dan wel de voorzitter, maar hij trad niet graag op de voorgrond. Hij voelde zich prima op de achtergrond, daar lag zijn kracht. De openbare vergaderingen werden ook steeds korter en de werkwijze met commissies betaalde zich uit. En toch was hij voor de SRK en alle Haaykaanters wel degelijk de voorzitter. En die zullen we zeker gaan missen. Naast voorzitter was Patrick jarenlang bouwer, regelaar, roerganger en lid van CV de Rauwdauwers. Namens CV de Rauwdauwers is een ‘in memoriam’ opgesteld, dat hieronder één op één is overgenomen. Dat geeft een goed beeld van Patrick en zijn verdiensten.
De SRK wenst Ilona, zijn kinderen Sam en Puck, zijn ouders en overige familie heel veel sterkte nu en in de periode die komen gaat.
IN MEMORIAM: PATRICK MARCELISSEN (1980-2021)
Zondagochtend (22-8) bereikte ons het meer dan trieste bericht dat één van ons er niet meer is. Patrick Marcelissen. Een groot Rauwdauwer in de letterlijke én figuurlijke zin. Een Rauwdauwer ook van vóór het 1e uur.
Als geboren Fèrse ging hij in de jaren ‘90 naar de LTS in Geertruidenberg. Daar leerde hij ons kennen. Zijn vader René trainde op dat moment de B-jeugd van VV Raamsdonk en zodoende kruisten onze wegen elkaar. Via zijn moeders kant was Raamsdonk al lang geen onbekend terrein meer. Opa en oma De Wijs woonden in de Raadhuisstraat en daar was Patrick meer dan eens te vinden. Voetbal, licht & geluid en carnaval bepaalden op dat moment zijn leven.
In januari 1997 werden de koppen bij elkaar gestoken. Zo’n carnavalsvereniging; dat wilden wij ook. Patrick voorop. Samen met Daan van der Pluijm en Marcel Timmermans moest er een wagentje gebouwd gaan worden. Op het onderstel van een ouwe aanhanger werd er in de schuur van Peter Timmermans vol ambitie begonnen aan een heuse carnavalswagen. Elke avond bouwden de jongelui aan hun wagen. Bouwen kan hierbij beter tussen aanhalingstekens geplaatst worden want veel had het niet om het lijf. Een oud bureau, een strooi-pop gemaakt van een moembakkes en een overall werden een toog en een kastelein. De twee tapkranen van aluminiumfolie maakten ons café compleet.
Indrukwekkend was het wagentje allerminst. De hoeveelheid gegeten snacks en het gedronken bier was dat dan weer wel. Maar niets kon de gemaakte puinhoop overtreffen. De hele schuur was omgetoverd tot één grote ravage. Een zwijnenstal op de grond en de verfspatten tot op het plafond. Toen opa Rinus de Wijs vlak voor carnaval poolshoogte kwam nemen bromde gastheer Peter Timmermans ‘un stel rauwdauwers, dè zènt’.
Dát bleek het laatste puzzelstukje. Vol trots kalkten wij de geuzennaam Rauwdauwers op ons karreke. Het resultaat wat we reden in de Raamsdonkse optocht haalde de overlevering niet. Het bedrag van fl. 150,- wat we kregen voor het niet rijden van de Veerse optocht dan weer wel. De ambitiebal was geklapt en met een smoes dat onze as gebroken was meldden we ons af voor de optocht op zondag. Toen we toch op de prijsuitreiking moesten komen kregen we de pechprijs. Een bedrag van honderdvijftig gulden in een grote envelop. We konden ons geluk niet op en werden liederlijk dronken.
Een goed half jaar later werd bij René Marcelissen in de achtertuin dan officieel CV de Rauwdauwers opgericht. De selectie van de B-jeugd aangevuld met vrienden werd het ledenbestand en vol enthousiasme gingen we aan de gang. Hier was Patrick vanaf de eerste dag een kartrekker. Het was nooit groot genoeg. Het kon altijd gekker en het moest altijd meer. Als (toen nog) chauvinistische Faant bleek hij bovendien stronteigenwijs en gezegend met een oersterke wil. Wat hij in de kop had, had-ie zeker niet in de kont. Hij kon dan ook alles en wat hij nog niet kon leerde hij zichzelf aan. En altijd met vader René en moeder Bep die hem overal mee hielpen. Wij begonnen van hem te houden en hij van ons. En van ons dorp.
In de loop der jaren werd Patrick een echte Haaykaanter. Hij ging bij ons op de voetbal. Kreeg bij ons verkering en kwam tenslotte in ons dorp wonen. Er zijn niet genoeg letters in het alfabet om de vele avonturen die wij met hem beleefden te beschrijven. Soms waren we euforisch van vreugde. Zoals in 2000 toen we 1e werden bij de Kleine Wagens in Raamsdonk én bij de Regiowagens in Raamsdonksveer én als allereerste Haaykaantse CV de Gemeenteprijs wonnen. Of in 2003 toen we met onze Mexicanenwagen onze enige 1e prijs wonnen bij de Grote Wagens. Hoewel ‘we doen het samen’ zo’n beetje onze lijfspreuk is en was, was het aandeel van Patrick hierbij gigantisch.
Veel vaker waren er tranen van verdriet. Tranen om weer een 2e of 3e prijs. Patrick uitte zich dan niet makkelijk maar de teleurstelling spatte er dan af. Er waren dan twee opties: of heel de avond nurken in het café, óf vroeg naar huis. Patrick verdween dan als een dief in de nacht en ging te bed. Om het vervolgens een jaar later weer te gaan proberen. Met hernieuwde energie moest het weer groter en gekker dan het jaar ervoor.
In 2011 vierde de carnavalsstichting SRK haar 33-jarig bestaan. Speciaal voor dit feest werd er een werkgroep opgezet. Zonder twijfel meldde Patrick zich hierbij aan. Wij hielden ons hart vast. Meer dan eens eindigden onze eigen clubdagen met een briefje in de bus dat het weliswaar een geweldig feest was geweest maar dat er nog wel bijgelapt moest worden want het budget bleek niet toereikend. Ook dan was het bij Patrick nooit groot en nooit gek genoeg. Dat moest wat worden om met deze snoeshaan een feest te organiseren voor het hele dorp.
Het werd een succes. Het hele dorp van jong tot oud vierde een geweldig feest wat duurde van ’s morgensvroeg tot ’s avonds laat. ‘Onze’ Patrick bleek binnen de werkgroep een gewaardeerde kracht, en kort na dit feest nam hij plaats in het bestuur van de SRK. Eind 2012 volgden wij hem. Er moest een nieuwe prins komen en bovendien kon het SRK bestuur wel wat mankracht gebruiken. Het idee kwam van Thomas van der Pluijm. De Rauwdauwers werden de raad, Marcel Timmermans werd prins én wij zouden ons met een aantal personen aansluiten bij het bestuur. Het werd een prachtig één-tweetje en wederom gold het adagium dat het nooit groot of gek genoeg was.
Toen wij ons na drie mooie jaren terugtrokken bleef Patrick achter in het bestuur. Met de nieuwe structuur van werkgroepen en commissies bleef een enkeling van ons verbonden aan de SRK, maar als Rauwdauwers moesten we door. Patrick bleef lid tot na ons 22-jarig jubileum in 2019. Daarna gaf hij aan zich volledig op de SRK te gaan richten. Smeekbedes haalden niks uit, zijn besluit stond vast. Zo was hij ook. Het was zwart of wit, maar nooit grijs. En ergens voelden wij wel aan dat zijn ambities elders lagen. Dat hij zijn ei beter kwijt kon bij de SRK. Bij het organiseren van evenementen met alles erop en eraan.
Het was dan misschien een beetje uit het oog, maar nooit uit het hart. Wanneer hij ons nodig had waren wij er voor hem, en wanneer wij hem nodig hadden was hij er voor ons. Onvoorwaardelijk. Exemplarisch was het moment dat penningmeester Thomas hem belde met de vraag of hij wel echt gestopt was met de Rauwdauwers. ‘Ja,’ zei hij. Vervolgens vroeg Thomas hem waarom hij dan toch contributie had betaald voor het nieuwe jaar. ‘Oh ja, ik ben rustend lid geworden.’ Een categorie die wij tot dan toe nog niet hadden in ons ledenbestand.
Met zijn drive en overredingskracht was hij een bijzonder figuur en al snel maakte hij ook als SRK-voorzitter naam en faam. Zonder aanziens des persoons en vaak als olifant in een porseleinkast. Op het gemeentehuis ging niet altijd de vlag uit als hij op bezoek kwam. ‘Dan doen wij het zelf wel,’ was een gevleugelde uitspraak wanneer hij zijn zin niet kreeg of als zijn ideeën bleven hangen in het web van de bureaucratie. Maar hij kreeg het ook altijd voor elkaar. En nooit alleen.
Hij kreeg hulp van jan en alleman want een verbinder was hij ook. De voorbeelden van mensen van buitenaf die hij aan onze carnaval wist te binden zijn talrijk. Of het nou was voor het Slotfest, het Prinsenbal of Heel Den Haaykaant Lacht: van heinde en verre kwamen de mensen helpen en nog belangrijker, het jaar erna kwamen ze weer terug. Tijdens Haaykaant-TV afgelopen jaar zijn er vriendschappen gesmeed voor het leven en het dorp droeg hem na deze carnaval op handen.
Als echtgenoot van Ilona, vader van Sam en Puck, zoon van René en Bep en als voorzitter van de SRK kwam er gisterenochtend veel te vroeg een einde aan zijn leven. Hij was inmiddels collectief bezit van het hele dorp maar hij blijft tot in de eeuwigheid een Rauwdauwer.
Patrick, vriend, het ga je goed. En als het waar is dat het in de hemel altijd carnaval is dan hebben ze er nu een top-organisator bij. Het kan altijd groter en gekker. Leef je uit en ooit zien we je weer.
Samen lachen, samen huilen
Het afscheid
Aanstaande vrijdagavond zal er een Walk By gehouden worden in de bouwhal aan de Heemraadsingel te Raamsdonk. Deze zal plaatsvinden van 18.00 uur tot 19.30 uur. Eenieder die afscheid wil nemen van Patrick is hierbij van harte welkom. Middels een online condoleanceregister kan er een persoonlijke boodschap achtergelaten worden. Deze link zal gepubliceerd worden op de online kanalen van de Stichting Raamsdonkse Karnaval (SRK). Er is geen gelegenheid tot persoonlijk condoleren van de nabestaanden. Wij vragen eenieder om zoveel mogelijk lopend of op de fiets te komen gezien de zeer geringe gelegenheid tot parkeren.
Aanstaande zaterdag zal er een ceremonie gehouden worden in het park van Raamsdonk, gelegen aan het Kerkplein (tussen de Sint Bavo-kerk, de kiosk en het voormalige Ontmoetingscentrum). De ceremonie zal plaatsvinden van 13.00 uur tot 15.00 uur, met een inloop vanaf 12.30 uur. Na afloop van deze dienst zal Patrick voor de laatste keer de optocht rijden. Wij vragen alle aanwezigen en overige geïnteresseerden / inwoners van Raamsdonk tijdens deze stoet zich zoveel mogelijk over de gebruikelijke route te verspreiden. Hierna zal Patrick in besloten kring gecremeerd worden.
- Op verzoek van de nabestaanden vragen wij u geen bloemstukken te leggen, maar indien u toch een gebaar wilt maken een donatie te doen aan de Stichting Raamsdonkse Karnaval rekeningnummer: NL 94 RABO 0115 6289 59
- In het park zal niet voldoende zitgelegenheid zijn. Wanneer u wil zitten verzoeken wij u zelf een klapstoel mee te nemen en deze te plaatsen op de door de organisatie aangegeven plaatsen, of staand plaats te nemen op de door de organisatie aangegeven plaatsen.
- Wij verzoeken u om deze week zoveel als mogelijk de Haaykaant-vlag halfstok te hangen. Dit wordt door de nabestaanden ontzettend gewaardeerd en als een geweldige steun ervaren.
