In memoriam: Paul Buiks
Den Haaykaant huilt.
Afgelopen zondag (6 augustus 2017) is totaal onverwacht onze dorpsgenoot Paul Buiks overleden. Hij mocht slechts 52 jaar worden. Vandaag hebben wij afscheid van hem genomen. Binnen de SRK was Paul als lid van onze optochtcommissie een gewaardeerd vrijwilliger.
Tot een aantal jaar geleden deed de SRK de begeleiding van de optocht gewoon zelf. Toen het water aan de lippen stond en het allemaal teveel dreigde te worden voor onze kleine organisatie waren het Paul en zijn vrienden die op grandioze wijze deze zorg uit handen namen.
Paul kwam van vroegeruit van ‘de Leur’, maar woonde al geruime tijd in Raamsdonk. Paul was eigenlijk ‘import’ maar dan wel import van het goede soort. Import die samen met ons de handen uit de mouwen stak om er wat van te maken. Bij tal van verenigingen en initiatieven was hij actief en in die rol was hij bijzonder graag gezien.
Ook in de bouwhal zagen we hem vaak. ‘Pauw’, want zo noemde ze hem daar, was daar voornamelijk als toezichthouder van de jeugdige carnavalsvereniging de Aopekoppe waar zijn kinderen actief zijn. Maar ook bij alle andere CV’s was hij te vinden. Voor een praatje, een bakske koffie en een (‘vooruit eentje dan’) fleske bier. Hij hielp bij hen die hem nodig hadden en was wat dat betreft een carnavalsman in hart en nieren. Een echte Haaykaanter.
Zomaar een zaterdags tafereel uit de bouwhal: zoon Rense was samen met een vriendje de wagen aan het schilderen. Beide zagen eruit als een spook. Van top tot teen onder de witte verf. De uitspraak ‘Ik heb ze al gezegd dat ze het beter aan de wagen kunnen smèèren, maar dat leren ze vanzelf. Dit gaat er onder de douche weer wel af’ was Paul ten voeten uit.
Veel mooier dan de carnaval in 2015 werd het niet. In Het Vermaak werd Rense gekozen als jeugdprins van Den Haaykaant en gedurende de hele carnaval stond hij zo’n beetje óp de schoenen van Prins Bonker Alexander, en week geen seconde van zijn zijde. Vader Paul en moeder Ellen waren zeer fanatiek in het steunen en helpen van hun zoon, maar lieten het hem wel zelf doen. Paul was dan ook zo trots als een hond met zeven staarten. Dikwijls kon je hem zichtbaar zien genieten als Rense weer een goede toespraak had afgeleverd.
Kostbare momenten die we zullen koesteren. Mooie momenten voor zijn huishouden om op terug te kunnen kijken, ware het niet dat de weg die nog voor hen ligt moeilijker zal zijn dan ooit. Wij willen Paul bedanken voor al zijn hulp, goede raad en gezelligheid en wij willen Ellen, Babet en Rense ontzettend veel sterkte toewensen bij dit immense verlies.
Zoals eerder gezegd: Den Haaykaant huilt.
