Nebelwerfer

Uit Wiki Raamsdonks Erfgoed
Versie door Colani (overleg | bijdragen) op 9 jul 2024 om 22:03 (1 versie geïmporteerd)
(wijz) ← Oudere versie | Huidige versie (wijz) | Nieuwere versie → (wijz)
Geallieerde inlichtingendiagram van een 10 cm NbW 40
Zes loops Nebelwerfer

De 15cm Nebelwerfer 41 (15cm Nbl.W.41) en 21cm Nebelwerfer 42 (21cm Nbl.W.42) waren raketwerpers die tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitsers tegen vijandelijke troepen of stellingen gebruikt werden. Ze werden ontwikkeld in de jaren 30 en konden in tien seconden een salvo van zes of vijf raketten afvuren.

Door het hoge krijsende geluid dat de raketten maakten als ze werden afgevuurd kreeg de Nebelwerfer van de geallieerde soldaten verschillende bijnamen zoals "Screaming Meemie" (Schreeuwende Mimi) en "Moaning Minnie" (Kreunende Minnie).

Omschrijving

De Nebelwerfer (mistwerper) was een serie wapens uit de Tweede Wereldoorlog van Nazi Duitsland. Ze werden aanvankelijk ontwikkeld door en toegewezen aan de Nebeltruppen van het Leger. Aanvankelijk werden twee verschillende mortieren ingezet voordat ze werden vervangen door een verscheidenheid aan raketwerpers, variërend in grootte van 15 to 32 centimetres (5.9 to 12.6 in). De dunne wanden van de raketten hadden het grote voordeel dat er veel grotere hoeveelheden gassen, vloeistoffen of high explosieves konden worden afgeleverd dan artillerie- of zelfs mortiergranaten van hetzelfde gewicht. Met uitzondering van de Balkancampagne werd Nebelwerfer gebruikt in elke campagne van het Duitse leger tijdens de Tweede Wereldoorlog. Een versie van het 21 cm (8.3 in) kalibersysteem werd aangepast voor lucht-lucht gebruik tegen geallieerde bommenwerpers.

Naam

De naam van de Nebelwerfer, wat zich vertaalt als "mistwerper",[1] In het Duitse leger heette de raketartillerie 'Nebelwerfer', wat 'mistwerper' betekent. Er bestond al een ouder wapensysteem met die naam, dat werd gebruikt om kunstmatige mist op het slagveld te projecteren. Hiervoor waren twee verschillende soorten mortieren ontwikkeld, de Nebelwerfer 35 en de 10cm Nebelwerfer 40. Om het nieuwe wapen te verhullen, kreeg het dezelfde naam als het reeds in gebruik zijnde systeem. Dit was waarschijnlijk niet meer dan tijdelijk bedoeld, maar de naam zou blijven hangen.[2][3] was eerder gegeven aan een rookgenererende Nebelwerfer 35, en werd later gebruikt voor de 10 cm Nebelwerfer 40, die zowel granaten met chemische munitie als zeer explosieve granaten kon afleveren. Dezelfde naam werd vervolgens gebruikt voor latere raketwerpersystemen. Voor beide systemen bleef de naam Nebelwerfer in gebruik, wat oorspronkelijk mogelijk niet de bedoeling was.[4][5] Het luide, schelle huilende geluid van de binnenkomende raketten bracht geallieerde soldaten in de Sicilië-campagne ertoe om deze de bijnamen "Screaming Mimi" en "Moaning Minnie" te geven.[6]

Rudolf Nebel

Rudolf Nebel, een Duitse vlieger en raketbouwer wiens achternaam zich vertaalt als "mist", wordt soms ten onrechte genoemd als de uitvinder van de Nebelwerfer artillerie. Nebel ontwikkelde echter wel een op poeder gebaseerd raketsysteem met dezelfde naam dat hij gebruikte als gevechtspiloot tijdens Eerste Wereldoorlog,[7] haalt twee Britse vliegtuigen neer.[8]

Wapens

10 cm Nebelwerfer 35

Main article: 10 cm Nebelwerfer 35

De lagere mondingssnelheid van een mortier betekende dat de granaatwanden dunner konden zijn dan die van artilleriegranaten, en dat hij een grotere lading kon dragen dan artilleriegranaten met hetzelfde gewicht. Dit maakte het tot een aantrekkelijk afleversysteem voor gifgassen. De Chemical Warfare Service van het Amerikaanse leger ontwikkelde hun 4,2-inch chemische mortel om precies die reden en de Nebeltruppen deelden die redenering. Het eerste wapen was ook een mortar, de 10 cm Nebelwerfer 35, ontworpen in 1934.[9]

10 cm Nebelwerfer 40

Main article: 10 cm Nebelwerfer 40

Bijna vanaf het begin wilde het leger een groter bereik dan de 10 cm NbW 35's 3,000 metres (3,300 yd), maar troepenproeven met twee prototypes vonden pas in mei 1940 plaats. Geen van beide was geheel bevredigend, maar de De beste eigenschappen van beide werden verwerkt in de 10 cm Nebelwerfer 40. Dit was een zeer geavanceerd achterlaadwapen met een terugslagmechanisme en een integrale wagen op wielen. Hij had twee keer zoveel bereik als zijn voorganger, maar was acht keer zo zwaar en kostte bijna tien keer zoveel: 1.500 ℛ︁ℳ︁ versus 14.000 ℛ︁ℳ︁.[9]

15 cm Nebelwerfer 41

Main article: 15 cm Nebelwerfer 41

De ontwikkeling van raketten begon in de jaren twintig en kwam eind jaren dertig tot bloei. Dit bood de Nebeltruppen de mogelijkheid om tegelijkertijd grote hoeveelheden gifgas of rook af te leveren. Het eerste wapen dat aan de troepen werd geleverd was de 15 cm Nebelwerfer 41 in 1940, na de Slag om Frankrijk, een speciaal ontworpen raket met gas-, rook- en explosieve kernkoppen. Het was, zoals vrijwel alle Duitse raketontwerpen, spin-gestabiliseerd om de nauwkeurigheid te vergroten. Een zeer ongebruikelijk kenmerk was dat de raketmotor zich aan de voorkant bevond, waarbij de uitlaatventuri zich op ongeveer tweederde van het lichaam vanaf de neus bevond, met de bedoeling het ontploffingseffect van de raket te optimaliseren, aangezien de kernkop zich nog steeds boven de grond zou bevinden wanneer het ontplofte. Dit bleek de fabricage enorm te bemoeilijken zonder veel extra effect, en het werd niet gekopieerd op latere raketontwerpen. Het werd afgevuurd vanuit een lanceerinrichting met zes buizen, gemonteerd op een getrokken wagen, aangepast van die gebruikt door de 3,7 cm PaK 36 en had een bereik van 6,900 metres (7,500 yd).[10] In de loop van de oorlog werden bijna vijf en een half miljoen raketten van 15 cm en 6.000 lanceerinrichtingen vervaardigd.[11]

28/32 cm Nebelwerfer 41

Schweres Wurfgerät 41, Mémorial du Souvenir, Duinkerken

[[Bestand:Bundesarchiv Bild 101I-049-0176-26, Russland, Zugkraftwagen mit Nebelwerfern.jpg|thumb|right|28/32 cm Nebelwerfer 41 raketwerper] ]

Main article: 28/32 cm Nebelwerfer 41

De 28/32 cm Nebelwerfer 41 raketten werden geïntroduceerd in 1941, vóór Operatie Barbarossa. Ze gebruikten dezelfde motor, maar hadden verschillende kernkoppen aan boord. De 28 centimetres (11 in) raket had een HE kernkop, terwijl de 32 centimetres (13 in) raketten brandgevaarlijk waren. Het maximale bereik voor beide raketten was slechts 2,200 metres (2,400 yd), een ernstig tactisch nadeel. Beiden konden worden afgevuurd vanuit hun houten pakkisten of een speciaal houten (schweres Wurfgerät 40 - zwaar raketapparaat) of buisvormig metalen (schweres Wurfgerät 41 (sW.G. 41)) frame. Later werd een gesleepte lanceerinrichting ontwikkeld die zes raketten kon vervoeren. Beide raketten gebruikten dezelfde lanceerinrichtingen, maar voor de 28 centimetres (11 in) raketten moesten speciale linerrails worden gebruikt. Een lanceerframe voor voertuigen, de schwere Wurfrahmen 40 (sWu.R. 40), werd ook ontworpen om de mobiliteit van de zware raketten te verbeteren. Deze werden normaal gesproken aan de zijkanten van Sd.Kfz. 251 halfrupsvoertuigen, maar ze werden ook aangepast voor verschillende buitgemaakte Franse rupsvoertuigen. De sWuR 40 kreeg de bijnaam Stuka-zu-Fuß ("Stuka te voet").[12] Ruim zeshonderdduizend raketten en 700 lanceerinrichtingen, exclusief de sW.G. en sWu.R. schietframes, zijn gemaakt tijdens de oorlog. In totaal werden er vanaf 1941 345 draagraketten gebouwd.[11]

21 cm Nebelwerfer 42

[[Bestand:Bundesarchiv Bild 101I-787-0505-09A, Nordafrika, 21cm Nebelwerfer.jpg|thumb|left|21 cm Nebelwerfer 42 draagraket in Noord-Afrika ]]

Main article: 21 cm Nebelwerfer 42

De 21 cm Nebelwerfer 42 raket, die in 1942 werd geïntroduceerd, had een groter bereik (7,850 metres (8,580 yd)) en een eenvoudiger ontwerp dan de kleinere 15 cm raket. Het werd alleen gemaakt met explosieve kernkoppen en werd afgevuurd vanuit een lanceerinrichting met vijf buizen die dezelfde wagen gebruikte als het kleinere wapen. Er werden voeringrails gebruikt om de kleinere raket van 15 cm af te vuren. Het werd ook aangepast voor gebruik door de Luftwaffe om Geallieerde bommenwerperformaties in 1943 op te breken als de Werfer-Granate 21 .[12] Er zijn meer dan vierhonderdduizend raketten en 1.400 lanceerinrichtingen voltooid.[11]

30 cm Nebelwerfer 42

Main article: 30 cm Nebelwerfer 42

De laatste door Duitsland ontworpen raket die werd geïntroduceerd was de 30 cm Nebelwerfer 42 in 1943. Deze was bedoeld ter vervanging van de 28 en 32 cm raketten, die een te kort bereik hadden. Vooruitgang in de drijfgaschemie verminderde ook de rooksignatuur. Het kon worden afgevuurd vanaf dezelfde platforms als de oudere raketten en veel van de oudere lanceerinrichtingen werden omgebouwd voor gebruik met de nieuwere raket door adapterrails te installeren, hoewel het ook zijn eigen, speciaal ontworpen lanceerinrichting had, de 30 cm Raketenwerfer 56.[12] Tijdens de oorlog werden minder dan tweehonderdduizend raketten en 700 lanceerinrichtingen gebouwd.[11]

8 cm Raketen-Vielfachwerfer

Een batterij Katyusha lanceerinrichtingen vuurt op Duitse troepen tijdens de Slag om Stalingrad, 6 oktober 1942
8 cm Raketen-Vielfachwerfer draagraket gemonteerd op een SOMUA MCG

De Waffen-SS besloot de Sovjet 82-millimetre (3.2 in) M-8 Katyusha raketwerper te kopiëren als de 24- rail 8 cm Raketen-Vielfachwerfer. De met vin gestabiliseerde raketten waren goedkoper en gemakkelijker te vervaardigen dan de Duitse spin-gestabiliseerde ontwerpen en gebruikten goedkopere lanceerrails. Het was ook in staat gebruik te maken van de aanzienlijke voorraden buitgemaakte Sovjetraketten. Er werden aparte productielijnen opgezet onder controle van de partij, omdat het leger weigerde een van zijn bestaande fabrieken om te bouwen, maar het lijkt erop dat er niet veel zijn gemaakt. [12] Productiehoeveelheden zijn onbekend, maar fotografisch bewijsmateriaal toont de draagraket gemonteerd op licht gepantserde versies van de Sd.Kfz. 4 "Maultier"[13] en veroverde het Franse SOMUA MCG halfrupsvoertuig.[14]

Panzerwerfer

Zie Panzerwerfer voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Om de mobiliteit van de Nebelwerfer-eenheden te verbeteren, werd een lanceerinrichting met tien buizen 15 centimetres (5.9 in) gemonteerd op een licht gepantserde Sd.Kfz. 4 "Maultier" half-track chassis als de 15 cm Panzerwerfer 42 auf Selbstfahrlafette Sd.Kfz. 4/1 (gebaseerd op de Opel "Maultier", of "Mule", halftrack). Er werden er driehonderd geproduceerd, gelijkmatig verdeeld over lanceerinrichtingen en munitiedragers (die identiek waren behalve de lanceerinrichting).[15] Deze werden in productie vervangen door de 15 cm Panzerwerfer 42 auf Schwerer Wehrmachtschlepper (Panzerwerfer auf SWS), die de mobiliteit over het hele land had verbeterd en had een grotere munitieopslag dan de "Maultier".[16] Het exacte aantal gebouwd van dit laatste wapen is onbekend, maar er zijn aanwijzingen dat er voor het einde van de oorlog minder dan 100 waren voltooid. [17]

Lucht-lucht aanpassing (Werfer-Granate 21 raket)

Zie Werfer-Granaat 21 voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
A Fw 190 wordt geladen met een Wfr.Gr. 21 raket

De 'Werfergranate 21 (Wfr. Gr. 21), ook wel de 21 cm BR genoemd (BR vermoedelijk de afkorting voor "Bordrakete" in officiële Luftwaffe-handleidingen)[18] was een ongeleide lucht-lucht raket versie van het projectiel dat werd gebruikt in de Nebelwerfer 42 en werd voor het eerst gebruikt in de verdediging van Schweinfurt op 17 augustus 1943.[19] De Wfr. Gr. 21 werd gemonteerd op Messerschmitt Bf 109 en Focke-Wulf Fw 190 gevechtsvliegtuigs (één lanceerbuis onder elke vleugel) en op de Messerschmitt Bf 110 en Messerschmitt Me 410 zware jagers (twee lanceerbuizen onder elke vleugel) en was de eerste lucht-luchtraket die werd gebruikt door de Luftwaffe.[19] Fotografisch Er zijn aanwijzingen dat de Hongaren drie buizen onder elke vleugel van enkele van hun tweemotorige Me 210 Ca-1 zware jagers hebben gemonteerd.[20] De raketten waren gebruikt om Allied bommenwerper gevechtsbox formaties op te breken om effectievere Duitse gevechtsaanvallen tegen de verspreide geallieerde vliegtuigen mogelijk te maken.[21] De hoge [[Drag (natuurkunde)|drag] ] veroorzaakt door de lanceerinrichtingen verminderde de snelheid en manoeuvreerbaarheid van het lanceervliegtuig, een handicap die fataal zou kunnen zijn als geallieerde jagers zouden worden aangetroffen. Ook de montageopstelling onder de vleugels van de lanceerbuis, die het projectiel gewoonlijk ongeveer 15° naar boven richtte vanuit een horizontale vlucht om de aanzienlijke ballistische val van het projectiel tijdens de vlucht na de lancering tegen te gaan, droeg bij aan het weerstandsprobleem.

Eén experimenteel proefprogramma voor montage van maximaal 33 van de 21 cm (8.3 in) raketten, bedoeld om vanuit een enkel vliegtuig in opwaartse richting te worden afgevuurd (net als de Schräge Musik opwaarts schietend autocannon op Duitse Nachtjäger nachtjagers) werd voorgesteld voor de Heinkel He 177A als de Grosszerstörer , gemonteerd in de centrale romp en vliegend onder Amerikaanse gevechtsdoosbommenwerperformaties om ze neer te halen, maar het vijftal He 177A-5-casco's dat gereserveerd was voor het 'Grosszerstörer'-programma vloog alleen als experimentele casco's en zag geen actieve gevechtsinzet.

Gebruik in gevechten

Nadat de bemanning de lanceerinrichting had geladen en gericht, moesten ze dekking zoeken 10 to 15 metres (11 to 16 yd) om de uitlaatvlammen te vermijden, en vuurden ze de raketten af ​​met een elektrische schakelaar. Na het schieten was echter vanaf een aanzienlijke afstand een lange rookstrook zichtbaar, waardoor de Nebelwerfer kwetsbaar werd voor tegenbatterijbrand. Het was daarom noodzakelijk om de lanceerinrichting en de bemanning te verplaatsen zo snel mogelijk na het schieten.[22]

Organisatie

Over het algemeen werden de mortieren van de Nebeltruppen georganiseerd in batterijen van zes of acht mortieren, drie batterijen per bataljon. De gesleepte raketwerpers hadden zes lanceerinrichtingen per batterij, drie batterijen per bataljon. Meestal vormden drie bataljons een regiment. Halverwege de oorlog werden brigades gevormd, elk met twee regimenten. Een regiment werd soms versterkt met een Panzerwerfer-batterij van zes tot acht voertuigen. Vanaf 1942 veranderden hun aanduidingen van "Nebelwerfer" in simpelweg "Werfer".[23][24]

Als onderdeel van zijn algemene expansie begon de Waffen-SS in 1943 zijn eigen Werfer-eenheden te vormen, hoewel ze nooit een eenheid vormden die groter was dan een bataljon. Deze waren vrijwel op dezelfde manier georganiseerd als hun tegenhangers in het leger.[25]

Organisatiegeschiedenis

Het 1e, 2e en 5e Nebelwerfer-bataljons, elk uitgerust met 24 10 cm Nbw 35 mortieren in drie batterijen, waren gereed toen de Duitsers Polen binnenvielen in september 1939. Bataljons namen deel aan die campagne, terwijl het 5e in West-Duitsland bleef.[26] Eén batterij van Artillerieregiment 222 werd omgebouwd tot 10 cm NbW 35's en nam deel aan de Noorse Campagne.[27] In mei 1940 waren er nog vijf bataljons gevormd, allemaal uitgerust met 10 cm NbW 35 mortieren, waarmee de reeks van één tot acht werd ingevuld, maar alleen de eerste vijf waren gevechtsklaar toen de [[Slag om Frankrijk] uitbrak. ]] begon op 10 mei 1940.[28]

De eerste 15 cm NbW 41 raketwerpers werden in juli 1940 afgeleverd en vormden drie nieuwe regimenten, het 51e, 52e en 53e Nebelwerfer regiment, elk met drie bataljons. Het 54e Regiment werd gevormd uit de 1e en 7e Nebelwerfer Bataljons.[29] Het Nebel-Lehr-regiment werd gevormd uit de Nebeltruppen school in Celle op 29 april 1941 met twee bataljons, elk één met 10 cm NbW 35 mortieren en 15 cm NbW 41 raketten. De onafhankelijke Nebelwerfer-bataljons behielden hun mortieren, met uitzondering van het 8e, dat raketten ontving vóór Operatie Barbarossa. De enige manier om de eenheden die in deze periode met mortieren waren uitgerust te onderscheiden van die met raketten, was de "d." of "doen." achtervoegsel toegevoegd aan de aanduidingen van de met raketten uitgeruste eenheden. Vanaf november 1941 waren de acht decontaminatiebataljons volledig uitgerust met 28/32 cm NbW 41-raketten (sommige hadden eerder SWG 40 en 41 lanceerframes) en gereorganiseerd in drie zware 'Werfer'-regimenten. = "j"/> 1.695 / 5.000 Begin 1942 werd het 10e Berg-'Werfer'-bataljon gevormd uit het 104e Decontaminatiebataljon en naar het 20e Bergleger in Finland gestuurd. Eind 1943 werd Werfer-Battalion 11 georganiseerd vanuit twee batterijen die zich al in Finland bevonden, waaronder de batterij van Artillerieregiment 222 dat deelnam aan de invasie van Noorwegen. Een nieuwe Panzerwerfer-batterij werd vanuit Duitsland gestuurd als derde batterij tegelijk. Beide bataljons trokken zich terug in Noord-Noorwegen na de Finse Wapenstilstand van Moskou in september 1944 na het Vyborg-Petrozavodsk-offensief.[30]

Het 9e Nebelwerfer Bataljon kreeg raketten, werd opnieuw aangewezen als het eerste bataljon van Werfer-Regiment 71 en werd eind dat jaar naar Noord-Afrika gestuurd. Het grootste deel van het tweede bataljon werd begin 1943 naar Tunesië gestuurd, waar het zich in mei overgaf. De rest van het regiment vocht de rest van de oorlog op Sicilië en op het vasteland van Italië.[31]

Panzerwerfer-batterijen begonnen vanaf medio 1943 de Werfer-regimenten te versterken en de regimenten werden vanaf begin 1944 samengevoegd tot brigades. Eind 1944 werden de brigades opnieuw aangewezen als Volks-Werfer-brigades. hoewel er geen organisatorische veranderingen plaatsvonden. Er werden in totaal vijftien Werfer en Volks-Werfer Brigades gevormd, plus één Positionele Werfer Brigade (Stellungs-Werfer Brigade) tijdens de oorlog.[32]

Afbeeldingen van Nebelwerfers

  • 30 cm Nebelwerfer 42 rocket

    30 cm Nebelwerfer 42 rocket

  • 30 cm Nebelwerfer rocket in flight

    30 cm Nebelwerfer rocket in flight

  • Loading a 15 cm NbW 41 in Italy

    Loading a 15 cm NbW 41 in Italy

  • Loading 30 cm rockets

    Loading 30 cm rockets

  • Unloading 28/32 cm rockets

    Unloading 28/32 cm rockets

  • A 28/32 cm rocket in flight during the Warsaw Uprising, with piles of spent cases on the right

    A 28/32 cm rocket in flight during the Warsaw Uprising, with piles of spent cases on the right

  • A 21 cm Nebelwerfer 42 on display next to its Allied rival, the Land Mattress

    A 21 cm Nebelwerfer 42 on display next to its Allied rival, the Land Mattress

Vergelijkbare systemen

Notes

  1. ↑ Zetterling, Niklas Frankson Anders - De rit naar Moskou, 1941: Operatie Taifun en de eerste grote crisis van Duitsland in de Tweede Wereldoorlog - Kazemat Uitgevers 7 mei 2013 - page 109
  2. ↑ Bergström, Christer - De Ardennen, 1944-1945: Hitler's Winteroffensief - Verklarende woordenlijst en gids voor afkortingen - Kazemat 3 november 2014 pages 12 - Nebelwerfer (mistwerper), Duitse raketartillerie.
  3. ↑ Mongáin, Colm Ó - De wapens die gebruikt, gevreesd en bedreigd werden in de oorlog in Oekraïne - RTÉ 2022-04-06 - https://www.rte.ie/news/world/2022/0406/1290608-weapons-explainer/
  4. ↑ Zetterling
  5. ↑ Bergstrom
  6. ↑ http://www.lonesentry.com/articles/rocket/index.html Duitse raket- en terugstootloze wapens maart 1945 Intelligence Bulletin
  7. ↑ von-rudolf-nebel-pionier-der-raketentechnik.871.de.html?dram:article_id=443945 125. Geburtstag von Rudolf Nebel: Pionier der Raketentechnik Deutschlandfunk
  8. ↑ boek Grosz, Peter M. - Halberstadt Fighters - Classics of WWI Aviation, Volume 1 - 1996 Albatros Publications Berkhamsted, Hertfordshire, UK - pagina=10
  9. ↑ 9,0 9,1 Gander en Chamberlain, p. 298
  10. ↑ Gander en Chamberlain, op. 321
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 GermWeapProd.html Duitse wapen- en munitieproductie 1 september 39-1 april 45. /20120421033226/http://sturmvogel.orbat.com/GermWeapProd.html Gearchiveerd op 21 april 2012. Geraadpleegd op 23 mei 2009.
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 Gander en Chamberlain, p. 322
  13. ↑ Chamberlain en Ellis, p. 188
  14. ↑ Chamberlain en Ellis, pp. 224–225
  15. ↑ Chamberlain en Ellis, p. 180
  16. ↑ Chamberlain and Ellis, p. 188
  17. ↑ [1]
  18. ↑ Sonderwaffenanlage: 21 cm BR (10 september 1944). /Fw%20190/Fw%20190%20Sonderwaffenanlage%20Teil%208C.pdf Gearchiveerd op 20 maart 2009. Geraadpleegd op 19 juli 2023.
  19. ↑ 19,0 19,1 .de/waffen/rockets.htm Raketten van Bf 109. adlertag.de/waffen/rockets.htm Gearchiveerd op 8 juni 2007. Geraadpleegd op 5 juni 2007.
  20. ↑ Petrick, Peter (2007). Messerschmitt Me 210/Me 410 Hornet. Midland, Hinckley, Engeland, p. 45. ISBN 978-1-85780-271-9.
  21. ↑ Dornberger, Walter (1952). V2--Der Schuss ins Weltall. Bechtle Verlag, Esslingan, p. 262. Dornberger beweert dat de Nebelwerfer werd gebruikt bij aanvallen op Schweinfurt in 1944.
  22. ↑ Gander en Chamberlain, pp. 321-22
  23. ↑ Jentz, Thomas L. (2009). Leichter Zugkraftwagen 1 t: (Sd.Kfz. 10) Ausf.A en B en varianten: ontwikkeling en werkgelegenheid van 1935 tot 1945. Panzer Tracts, Boyds, MD, 38–40. ISBN 978-0-9815382-5-9.
  24. ↑ Leger Nebelwerfer-eenheden. html Gearchiveerd op 6 februari 2009. Geraadpleegd op 26 mei 2009.
  25. ↑ Onafhankelijke Nebelwerfer-eenheden van de Waffen-SS. Gearchiveerd op 7 februari 2009.
  26. ↑ Niehorster, Leo W.G. (2004). Hoger hoofdkwartier - GHQ - Eenheden - Statische eenheden (1.09.39). Militaire pers, Milton Keyes, Buckinghamshire, p. 40. ISBN 0-85420-249-8.
  27. ↑ Die Nebel- und Werfertruppe, p. 366
  28. ↑ Niehorster, Leo W. G. (1990). Gemechaniseerde GHQ-eenheden en Waffen-SS-formaties (10 mei 1940). Niehorster, Hannover, p. 33.
  29. ↑ Niehorster, Leo W.G. (1992). Gemechaniseerde GHQ-eenheden en Waffen-SS-formaties (22 juni 1941). Niehorster, Hannover, 32–33.
  30. ↑ Die Nebel- und Werfertruppe, pp. 362–71
  31. ↑ Die Nebel- und Werfertruppe, pp. 261–312
  32. ↑ [2] Die Werfer-Brigaden der Wehrmacht

References

  • Baschin, J., Block, M., Nelson, J., Tippmann, H. (2013). Nebel-, Panzer- und Vielfachwacher. Nuts & Bolts Verlag, Neumünster.
  • Chamberlain, Peter (1993). Encyclopedia of German Tanks of World War Two: A Complete Illustrated Directory of German Battle Tanks, Armoured Cars, Self-propelled Guns, and Semi-tracked Vehicles, 1933–1945, Revised. Arms and Armour Press, London. ISBN 1-85409-214-6.
  • Englemann, Joachim (1974). Deutsche Artillerie 1934-1945: Eine Dokumentation in Text, Skizzen und Bildern: Ausrüstung, Gliderung, Ausbildung, Führung, Einsatz. C. A. Starke, Limburg/Lahn, Germany.
  • Gander, Terry (1979). Weapons of the Third Reich: An Encyclopedic Survey of All Small Arms, Artillery and Special Weapons of the German Land Forces 1939-1945. Doubleday, New York. ISBN 0-385-15090-3.
  • Kameradschaft der ABC-Abwehr, Nebel- und Werfertruppen e.V. (2001). Die Nebel- und Werfertruppe (Regimentsbögen). Kameradschaft der ABC-Abwehr, Nebel- und Werfertruppen e.V.

External links

Overgenomen van "https://wiki-raamsdonk.nl/index.php?title=Nebelwerfer&oldid=116843"